- موجودی: درحال حاضر موجود نمی باشد
- مدل: 162317 - 80/1
- وزن: 1.50kg
راهنمای زبان های ایرانی
نویسنده: رودیگر اشمیت
مترجم: حسن رضایی باغ بیدی , عسکر بهرامی , نگین صالحی نیا , آرمان بختیاری
ناشر: ققنوس
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 832
اندازه کتاب: وزیری سلفون - سال انتشار: 1383 _ 1382 - دوره چاپ : 1
مروری بر کتاب
بايد گفت كتاب راهنماي زبان هاي ايراني كه در سال 1989 به نگارش درآمده، به هدف خود كه همانا بررسي اجمالي گذشته وحال زبان هاي ايراني بوده، دست يافته است. اين مهم مي بايست به اختصار و در چارچوب واقعيت هاي موجود و البته برپايه وضعيت فعال پژوهش هاي ايران شناختي در دهه 1980 تحقق مي يافت.ديدگاه ناشر و ويراستار علمي مجموعه بر اين بوده است كه فصل هاي مربوط به هر زبان، به نسبت، داراي ساختي يكسان باشند، البته تا جايي كه موضوع چنين اجازه اي را مي داد.
زبانهای ایرانی نو در ایران و افغانستان متمرکزند. نمایندگانی از این زبان‌ها را در عراق، سوریه ترکیه، اتحاد شوروی (قفقاز، آسیای مرکزی، پامیر) ترکستان چین، شبه قاره هند و در کرانه‌های عرب‌نشین خلیج‌فارس، هم می‌توان یافت. بدین ترتیب زبانهای ایرانی نو، از نظر جغرافیایی ناحیه‌ای تقریباً به همان اندازه گستره زبانهای هندو آریایی را دربر می‌گیرند، هر چند از نظر شمار گویش‌وران مشابهتی در میان نیست و زبانهای ایرانی نو تقریباً ٥٥ میلیون گویش‌ور دارند.
به لحاظ تاریخی، ایرانی نو، مانند هر اصطلاحی که برای تعریف یک دوره زبانی به‌کار می‌رود، از منظر جامعه‌شناسی زبان با تأکید بر زبان یا زبانهای غالب تعیین می‌شود. در مورد ایرانی نو، فروپاشی شاهنشاهی ساسانی در سده هفتم میلادی و سده‌های بعدی اسلامی شدن نواحی ایرانی زبان، زمینه پیدایی فارسی نو را به عنوان زبان جدید غالب از لحاظ فرهنگی از میان مجموعه پیچیده‌ای از چند زبان فراهم آورد.
در جلد دوم زبان‌هاي ايراني نو در ايران و افغانستان متمركزند. نمايندگاني از اين زبان‌ها را در عرازز، سوريه تركيه، اتحاد شوروي (قفقاز، آسياي مركزي، پامير) تركستان چين، شبه قاره هند و در كرانه‌هاي عرب‌نشين خليج‌فارس، هم مي‌توان يافت.
بدين ترتيب زبان‌هاي ايراني نو، از نظر جغرافيايي ناحيه‌اي تقريباً به همان اندازه گسترة زبان‌هاي هندو آريايي را دربر مي‌گيرند، هر چند از نظر شمار گويش‌وران مشابهتي در ميان نيست و زبان‌هاي ايراني نو تقريباً 55 ميليون گويش‌ور دارند. به لحاظ تاريخي، ايراني نو، مانند هر اصطلاحي كه براي تعريف يك دوره زباني به‌كار مي‌رود، از منظر جامعه‌شناسي زبان با تأكيد بر زبان يا زبان‌هاي غالب تعيين مي‌شود.
در مورد ايراني نو، فروپاشي شاهنشاهي ساساني در سده هفتم ميلادي و سده‌هاي بعدي اسلامي شدن نواحي ايراني زبان، زمينة پيدايي فارسي نو را به عنوان زبان جديد غالب از لحاظ فرهنگي از ميان مجموعه پيچيده‌اي از چند زبان فراهم آورد.جلد دوم راهنماي زبان‌هاي ايراني از مجلدي به همين نام است كه جلد اول آن به بررسي زبان‌هاي ايراني باستان و ايراني ميانه پرداخته بود.
فهرست
جلد اول : زبان هاي ايراني باستان و ايراني ميانه
جلد دوم : زبان هاي ايراني نو
