ریش های پرپشت و مُجعّد مادها و پارس ها، ریش های نوک تیز صفویان، سبیل های چخماقی سربازان قاجار، سپرها و نیزه ها، پرچم های سه گوشه، قداره ها و خنجرهای جنگ جویان باستانی، همه در آن جا بود. در زیر آفتاب، ولی در پناه چترهای آفتابی، میهمانان، روی تختگاه زیر خرابه های قدرت کوروش نشسته بودند و این رژه احساس برانگیز را تماشا می کردند.

در این رژه، می شد نگهبانان کاخ های هخامنشی، جنگجویان پارت، سواره نظام خشایار شاه، تخت روان ها، ارابه ها، شترهای جمازه، توپخانه فتحعلی شاه، جنگجویان سواحل بحر خزر و خلیج فارس، نیروهای هوایی، تانک ها و زنانی را که اخیراً به استخدام نیروهای مسلح درآمده بودند، مشاهده کرد...

شاهنشاه آریامهر :
هدف این است که عظمت ارتش ایران در ادوار قدیم و جدید، به نمایش درآمده، نشان داده شود که ارتش ایران همانند سپاهیان روزگار هخامنشی، آرمانی را که استقلال و شرافت ملی با موازین اخلاقی و بشری درآمیخته، مقدس می شمارد...

جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران با نام رسمی «دو هزار و پانصدمین سال بنیانگذاری شاهنشاهی ایران به‌دست کوروش بزرگ» نام مجموعه جشن‌هایی است که به‌مناسبت دو هزار و پانصد سال تاریخ مدون شاهنشاهی ایران و در زمان سلطنت محمدرضا شاه پهلوی از تاریخ ۱۲ تا ۱۶ اکتبر ۱۹۷۱ (برابر با سه شنبه ۲۰ مهر تا شنبه ۲۴ مهر ۱۳۵۰) در تخت جمشید برگزار شد. در این جشن‌های پرهزینه سران حکومتی و پادشاهان ۶۹ کشور جهان شرکت کردند.

نام رژه‌ای که در روز دوم جشن در مقابل تخت جمشید برگزار شد و در این برنامه ارتش ایران در دوره‌های مختلف تاریخی ایران از برابر شاه و میهمانان رژه رفتند. برنامه با تقدیم نامه‌ای از سوی ملت به شاه ایران به وسیله دو سوار که از مجلس شورای ملی در تهران تا مرودشت را با اسب طی کرده بودند شروع شد. آغاز رژه با به حرکت درآمدن درفش کاویانی در مقابل صف سربازان بود و در ردیف دوم درفش همانشان کوروش و ارتش هخامنشی قرار داشتند.

در این شب، شب پرسپولیس، میهمانی شام، بوفه‌ای از خورش بادنجان، خورش فسنجان و پلوهای ایرانی چون شیرین پلو، باقالا پلو، آلبالو پلو و کباب بره و جوجه کباب و خاویار سلطنتی ایران بر روی میزها چیده شده بود و سران کشورها مزه خوراک‌های ایرانی را چشیدند. سران کشورها خاویار ایران را به خوشمزه‌ترین خوراک برگزیدند. دسر انجیر تازه و نوعی تمشک بود. داخل چادر نیز با کارهای هنری و دستی ایران آذین بسته شده بود.

صندلی‌های آبی رنگ نبود بلکه جای نشستن همانند پشتی و مخده پایه دار برای میهمانان دور میزها چیده شده بود. شاهان و پرزیدنت‌ها خود، خوراک خود را بر می‌داشتند و هر جا که دلشان می‌خواست می‌نشستند. شبی بی همانند برای همه شاهان و رییس جمهورها و نمایندگان دین‌های گیتی، ایران‌شناسان و دیگر بزرگان کشورها. شام این میهمانی از سوی زبردست ترین آشپزهای ایران که در تحت جمشید گردآمده بودند پخته و آماده شد. موسیقی و دست افشانی‌های ایرانی شادی بخش این شب فراموش نشدنی بود.

بعد از ظهر روز 23 مهرماه، جشن شاهنشاهی به مرحله حساس خود رسید. قرار بود در این روز، سربازان دوره های مختلف تاریخ ایران، با لباس همان دوران، رژه بروند. برای آرایش این سربازان، پنج هزار کیلو پشم و مو و برای اجرای این برنامه، چند کارشناس خارجی استخدام شده بودند، توانستند طرح لباس ها ادوات و تجهیزات این قشون هزار نفری را تهیه و بر اجرای آن نظارت نمایند.

مراسم روز رژه، با ورود شاهنشاه و خانواده سلطنتی به جایگاه که پایین دیوارهای تخت جمشید بنا شده بود، حالت رسمی به خود گرفت و لحظه اجرا، با به صدا درآمدن شیپورها، فرا رسید. مراسمی که شاه برای آن لحظه شماری می کرد، آماده بود تا چشم میهمانان را به خود خیره کند.