راه نو ،شرح حال کلنل محمد تقی خان پسیان ، تجلیات روح ایرانی 

نویسنده: ح . کاظم زاده ایرانشهر
ناشر: ایرانشهر برلین
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 720
اندازه کتاب: رقعی گالینگور - سال انتشار: 1343 ~ 1306

کمیاب  - کیفیت : درحد نو

مروری بر کتاب

چاپ برلین - مصور 

راه نو در تعلیم و تربیت ؛ دوجلدی

درباره ی تعلیم و تربیت، مقایسه ی تعلیم و تربیت در ایران و کشورهای اروپایی و امریکایی، تاثیر تعلیم و تربیت در زندگی فردی و اجتماعی، توضیح درباره ی تعلیم و تربیت درست و خوب که باید عملی، حسی، استقلالی باشد و تربیت بدنی، تربیت اخلاقی، تربیت دختران و تربیت اجتماعی را در بر بگیرد.

همچنین افکار بزرگان درباره ی کودک و دنیای کودکی، ویژگی های مدارس جدید، روش تربیت مونتسوری، روش کار مونتسوری در کودکستان های اروپایی و آمریکایی، آزادی و اطاعت بچه ها، پرورش قوای بدنی و حسی بچه، بازی ها و بازیچه ها، مدارس ابتدایی و صد دستور برای مادران و مربیان....

حسین کاظم زاده معروف به ایرانشهر در سال ۱۲۶۲ه.ش در تبریز به دنیا آمد. وی پس از تحصیلات مقدماتی و آموختن زبان فرانسه در سال ۱۲۸۳ه.ش به استانبول رفت و در عثمانی به امر ترجمه مشغول شد. کاظم زاده حدود سال ۱۲۸۹ه.ش استانبول را ترک کرد و نخست به بلژیک و سپس به فرانسه رفت. مدتی بعد کاظم زاده به دانشگاه کمبریج انگلستان رفت و به همکاری با پروفسور «ادوارد براون» پرداخت.

در سال ۱۲۹۴ه.ش «سید حسن تقی زاده» در نامه ای از کاظم زاده دعوت کرد تا برای مبارزه با استعمار انگلیس و نجات ایران در برلین به وی ملحق شود. خیلی زود با سازماندهی تقی زاده و حمایت دولت آلمان، حسین کاظم زاده از روسیه به ایران بازگشت. وی نخست در تهران به مذاکره با روسای فرقه دموکرات پرداخت و مدتی بعد همراه تنی چند از مبارزین به سمت ساوه حرکت کرد و پس از جنگ های نا منظم علیه پیشقراولان روس راهی قم، همدان و کرمانشاه شد و به مسلح کردن عشایر پرداخت. پس از حدود یکسال مبارزه علیه روسها، «نظام السلطنه» که با نفوذ و حمایت نظامیان عثمانی در جبهه مبارزه با روسیه فعال شده بود کاظم زاده و برخی دیگر از مبارزین را بازداشت و به حلب تبعید کرد.

کاظم زاده در سال ۱۲۹۶ از راه عثمانی به برلین بازگشت. شروع دوران روزنامه نگاری کاظم زاده از این زمان است، یعنی زمانی که به همراه «محمد علی جمال زاده»، «محمود غنی زاده سلماسی» و جمعی دیگر از ایرانیان نشریه «کاوه» را راه اندازی کردند. کاظم زاده در نشریه کاوه به نویسندگی می پرداخت.

به زودی و همراه با نشریه کاوه «انتشارات کاویانی» تاسیس شد و گردهمایی های ایرانیان مهاجر نیز شکل منظم تری به خود گرفت. کاظم زاده که پس از مهاجرت از ایران کتابی به نام «راه نو» نوشته بود و در آن به نقد و بحث همفکران خود همت گذاشته بود توسط همین انتشارات منتشر شد.

اندکی بعد و به فاصله کمی پس از پایان جنگ جهانی اول کاظم زاده نخست کتابفروشی و سپس انتشارات ایرانشهر را تاسیس کرد. مدتی پس از تعطیلی مجله کاوه او توانست با توجه به امکاناتی که در اختیار دارد مجله «ایرانشهر» را در سال ۱۳۰۱ه.ش در برلین منتشر کند. ایرانشهر ۵ سال و ۴۸ شماره چاپ شد. مطالب این نشریه  عمدتا فرهنگی و تئوریک بود. کاظم زاده در سرمقاله نخستین شماره آن این گونه می نویسد: «مجله ایرانشهر ساعی خواهد بود زمینه ای را که روح ایران جوان و آزاد در آن پرورش یابد تهیه نماید. مجله ایرانشهر کوشش خواهد نمود که یک محیط پاک و آزاد برای نشو و نمای قوای معنوی نژاد تازه ایران به وجود بیاورد. مجله ایرانشهر اسرار ترقی ملتهای اروپا را ایضاح و احتیاجات حقیقی ایران را تمدن اروپایی شرح خواهد داد».

رویکرد مجله ایرانشهر بازشناساندن شکوه و عظمت ایران باستان و نیز ترسیم روح/هویت ملی ایرانیان بود. این مجله واکنش بسیاری از محافل چپ گرا و سنت گرای داخل و خارج از کشور را علیه نشریه و کاظم زاده مدیر آن برانگیخت. نویسندگان اصلی ایرانشهر عبارت بودند از «رشید یاسمی»، «عباس اقبال»، «مشفق کاظمی»، «احمد فرهاد» و «حسین نفیسی»؛ همچنین «تقی آرانی» و «صادق هدایت» نیز مطالبی در ایرانشهر به چاپ رساندند.

شرح حال کلنل محمد تقی خان پسیان

کلنل محمدتقی خان پسیان یکی از گلهای تابناک و نهالهای پاک بود که در بوستان عصر جدید ایران سر زده و در راه سعادت ملت ایران سر داد!محیط پستی پرست آزادی کش ایران اجازه نداد که این نوگل گلشن حمیت و غیرت و شجاعت بخوبی بشکفد و با رنگ و بوی خود فضای تاریک شده این کشور را نور تجدد و آزادی بخشد!...

تجلیات روح ایرانی

ایران کشور، جامعه، نظام سیاسی و حوزه فرهنگی است که از گذشته تا کنون داعیه دار فرهنگ و تمدن در سطح منطقه ای و جهانی بوده است.

این کشور در اثر تاخت و تازهای متعدد بیگانگان دچار تغییرات بسیاری به لحاظ قلمرو و جهت گیری های سیاسی شده است. زمانی ایران به سرزمین بسیار پهناور تلقی شده و گاهی ضمن اینکه به قلمرو محدود سرزمینی تعبیر می شده است، ولی به لحاظ فضای فرهنگی بسیاری از قلمروهای سرزمینی دیگر را در برداشته است. ترکیبی از قلمرو، فرهنگ، نظام اجتماعی، و نظام سیاسی سازنده ایران می باشند. با این نگاه به ایران است نمی توان آنرا به حوزه سیاسی صرف تقلیل داد و تحولات آنرا از این منظر دنبال کرد. کاری که تا کنون در ادبیات اجتماعی و سیاسی به واسطه شرق شناسان و ایران شناسان اروپامدار و کمونیست گرای روسی دنبال شده است، تقلیل ایران به حوزه سیاسی و حکومتی با محوریت مفهوم استبداد آسیایی بوده است. اگر این نوع نگاه را بپذیریم، جایی برای معنای سرزمینی، فرهنگی و ادبی، دینی و اجتماعی از ایران باقی نخواهد ماند.

اگر اساس ایران، دولتها و نظامهای سیاسی و حکومتها بودند، و این حکومت ها و دولتها هر آن در معرض نابودی قرار داشتند و بر اساس تجربه های تاریخی در اثر حمله دشمنان دیرینه اش از قبیل تازیان، مغولها، افغانها، و ترکها و در نهایت کشورهای اروپایی و آمریکا دولتهای آن دچار فروپاشی شده اند، پس چرا هنوز از ایران خبری هست.