رآلیسم و تکامل تاریخی آن

رآلیسم و تکامل تاریخی آن

مترجم: علی اکبر نقی پور
ناشر: طوس مشهد
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 103
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1352 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : در حد نو ؛ عطف کتاب زدگی مختصری دارد

مروری بر کتاب

در تعریف رئالیسم (که بیان سادهٔ آن را گفتیم) مقولهٔ واقعیت را در سه سطح متفاوت می‌یابیم: یکی واقعیت بیرونی، که نسبت به‌انسان حاشیه‌ئی است؛ دوم واقعیت نو یا واقعیتِ انسانیت‌یافته‌ئی که انسان آن را پدید می‌آورد، با فرا رفتن از واقعیت بیرونی یا انسانیت بخشیدن آن؛ و سوم واقعیتِ انسانی، که از طریقِ واقعیت بیرونی انسانیت یافته پرتو می‌افکند و شناختِ ما را از انسان غنا می‌بخشد.

این تعریف به‌ما امکان می‌دهد که فرق بگذاریم میانِ رئالیسم - که نشان‌دهندهٔ واقعیتی است که ذات پدیده‌های انسانی را منعکس می‌کند - وهنر، که نمی‌تواند یا نمی‌خواهد کارکردی شناختی داشته باشد. مقولهٔ اخیر، یعنی هنر، اساساً شامل رئالیسم کاذبی می‌شود که از این راه می‌کوشد منحصراً یا به‌یک واقعیت بیرونی بپردازد یا به‌یک واقعیتِ درونی انسانی و در غنا بخشیدن به‌شناخت ما از انسان توفیق نمی‌یابد، و این به‌دو دلیل است: یا به‌این دلیل که دیگر انسان موضوع خاص شناختِ هنری نیست یا روش‌های هنری این رئالیسم از نفوذ در جنبه‌های اساسیِ واقعیت انسانی جلوگیری می‌کنند...

علی‌اکبر نقی‌پور (زادۀ ۱۳۱۵ در اسلام آباد غرب - درگذشتۀ ۱۳۹۲ در تهران)، پزشک، پژوهشگر تاریخ، نویسنده و عضو کردتبار جبهه ملی ایران است. پس از دریافت دیپلم در کرمانشاه، به دانشگاه تبریز رفت و در آنجا در رشته پزشکی به تحصیل پرداخته و پزشک عمومی شد. سپس در سال ۱۳۵۱ به ادامه تحصیل در رشته جراحی عمومی پرداخت و در نهایت در زمینه سوختگی و جراحی ترمیمی تحصیلات خود را تکمیل نمود. وی همزمان به فعالیت در زمینه ادبیات فارسی نیز می پرداخت.

نخستین اثر وی در زمینه ادبیات در سال ۱۳۵۲ با عنوان «نوآوری در شعر معاصر فارسی (بحثی در تحول شعر فارسی از کهن سرائی به نوگوئی)» در مشهد چاپ شد. نقی‌پور در تاریخ ۲۹ مهر ۱۳۹۲ در تهران درگذشت و بنا به وصیتش در زادگاهش روستای برف‌آباد علیا به خاک سپرده شد.

نقی‌پور به فعالیت در زمینه سیاست نیز پرداخته است. وی از اعضای جبهه ملی ایران به شمار می آید و در پلنوم الله‌یار صالح در سال ۱۳۸۲ شرکت داشت. وی همچنین عضو جبهه متحد کرد بود که در سال ۱۳۸۴ در تهران توسط گروهی از فعالان سیاسی کرد ایران تشکیل شد.