دیوان فصیح الزمان شیرازی

دیوان فصیح الزمان شیرازی

نویسنده: فصیح الزمان شیرازی
به اهتمام : هادی حائری (کورش)
ناشر: ما
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 192
اندازه کتاب: وزیری گالینگور - سال انتشار: 1363 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : نو

مروری بر کتاب

فصیح الزمان شیرازی یا سید محمد ملقب (به فصیح ‏الزمان) و متخلص به رضوانى فرزند سید ابوالقاسم فسائى از خطباء و وعاظ و شعراء عصر قاجار و بعد از آن بوده است . فصیح الزمان شیرازی در سال 1240 شمسى در شهر فسا متولد و در 16 سالگى به اصفهان رفت و دو سال در آن شهر به تحصیل مقدمات پرداخت سپس به قم آمد و ده سال در این شهر مذهبى و علمى تکمیل علوم عقلیه و نقلیه نمود و در بیست و هشت سالگى به تهران مهاجرت کرد و به وعظ و خطابه پرداخت و در دربار ناصرالدین شاه راه یافت و از او لقب (فصیح ‏الزمان) گرفت .

خود فصیح الزمان نقل می کند که وقتى ناصرالدین شاه در حرم حضرت عبدالعظیم (ع) هدف تیر میرزا رضاى کرمانى قرار گرفت و مقتول شد من از ملازمین رکاب بودم و صدر اعظم وى مرده او را به سینه چسبانیده و با او صحبت مى‏ کرد که مردم ندانند شاه کشته شده تا اغتشاش و بلوا کنند . فصیح الزمان شیرازی پس از قتل شاه در سال 1313 قمرى براى تسلیت ولیعهد مظفرالدین میرزا به تبریز رفت و با وى به تهران برگشت و ملقب به (سلطان الواعظین) شد. فصیح‏ الزمان شیرازی سال هاى متمادى در تهران منبر مى‏ رفت و شور و نشورى برپا مى‏ کرد و همواره خاص و عام براى استماع اشعار نغز و گفتار سراپا مغزش بر یکدیگر سبقت جسته و استفاده مى‏ کردند . فصیح الزمان شیرازی در سال 1324 شمسى در تهران وفات کرد و او را در در تهران درگذشت و در ابن‏بابویه به خاک سپردند ....

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی ؟!

به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی ، بود از تو گفتگویی !

غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم
تو بِبُر سر از تنِ من ، ببر از میانه ، گویی !

به رهِ تو بس که نالم ، ز غم تو بس که مویم
شده ام ز ناله، نالی ، شده ام ز مویه مویی

همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار ، چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی !