دیوان عطار

دیوان عطار

نویسنده: فریدالدین عطار نیشابوری
مصحح: بدیع الزمان فروزانفر 
به کوشش: جهانگیر منصور
ناشر: نگاه
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 640
اندازه کتاب: وزیری سلفون - سال انتشار: 1386 - دوره چاپ: 1

کیفیت : نو ؛ نوشته تقدیمی دارد

مروری بر کتاب

بعد از مولانا، عطار پرمایه ترین شاعر صوفیه است که سخنش با شور و عشق همراه است و یکی از شاهکارهای شعر و ادب فارسی به حساب می آید. اثر پیش رو مشتمل بر قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات و فتوت نامه است. کتاب حاضر در ابتدا به شرح حال زندگی عطار پرداخته است و سپس تاثیر شگفت عطار بر شعرای بزرگ را با اشاره به ابیاتی که نشان از این تاثیر دارد بیان کرده است.

فریدالدین ابو حامد محمد بن ابوبکر ابراهیم بن اسحاق عطار نیشابوری، یکی از شعرا و عارفان نام آور ایران در اواخر قرن ششم و اویل قرن هفتم هجری قمری است. بنا بر آنچه که تاریخ نویسان گفته اند بعضی از آنها سال ولادت او را ۵۱۳ و بعضی سال ولادتش را ۵۳۷ هجری.ق، می دانند.

او در قریه کدکن یا شادیاخ که در آن زمان از توابع شهر نیشابور بوده به دنیا آمد. از دوران کودکی او اطلاعی در دست نیست جز اینکه پدرش در شهر شادیاخ به شغل عطاری که همان دارو فروشی بود مشغول بوده که بسیار هم در این کار ماهر بود و بعد از وفات پدر، فریدالدین کار پدر را ادامه می دهد و به شغل عطاری مشغول می شود.

چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را
سجاده زاهدان را درد و قمار ما را
جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان
آن نیست جای رندان با آن چکار ما را
گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند
می زاهدان ره را درد و خمار ما را
درمانش مخلصان را دردش شکستگان را
شادیش مصلحان را غم یادگار ما را
ای مدعی کجایی تا ملک ما ببینی
کز هرچه بود در ما برداشت یار ما را
آمد خطاب ذوقی از هاتف حقیقت
کای خسته چون بیابی اندوه زار ما را
عطار اندرین ره اندوهگین فروشد
زیرا که او تمام است انده گسار ما را