- موجودی: درحال حاضر موجود نمی باشد
- مدل: 110536 - 64/2
- وزن: 0.40kg
- UPC: 60 = 75
دیوان شمس الفصحا محیط قمی
نویسنده: احمد کرمی
ناشر: ما
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 190
اندازه کتاب: وزیری گالینگور - سال انتشار: 1362 - دوره چاپ: 1
کمیاب - کیفیت : در حد نو ؛ گوشه های جلد کتاب کمی زدگی دارد.
مروری بر کتاب
یکی از اساتید شعر و ادب در عهد قاجاریه، میرزا محمد محیط بودهاست. پدرش، که از علما ودانشمندان زمان خود بشمار میرفت بر حسب تقاضای دوستعلی خان معیر الممالک وزیر خزانه ناصر الدین شاه از شهر قم به تهران خوانده شد و به تربیت دوست محمد خان فرزند معیر الممالک، (که بعدها داماد ناصر الدین شاه شد) اشتغال یافت.
محیط نیز که از جوانی، طبعی روان و قریحهای تابناک داشت در دستگاه معیر، به خدمت پرداخت و سرگرم سخن سرائی شد، و سالها بعد آموزگاری دوستعلی خان ثانی اعتصام السلطنه به عهده او واگذار گردید.محیط تا پایان عمر در دستگاه معیر الممالک به سر برد و از پرتو عنایات واحسان معیر و فرزند او، که هر دو از رجال ادب پرور و کریم النفس بودند، قرین راحت و آسایش بود.
پس از دوران صفویه که سبک هندی در شعر فارسی بار دیگر جای خود را به شیوۀ متقدمّان سپرد، بیشتر گویندگان غزل سرا، مکتب سعدی را برگزیدند و کمتر به تتّبع از غزل حافظ پرداختند؛ به جرأت میتوان گفت محیط قمی تا حد بسیار، سیاق سخن خویش را به بیان حافظ نزدیک کرده است.
او شاعری غزل سراست؛ ولی غزل مجرد در دیوان وی کمتر دیده میشود، و میتوان گفت وی از نخستین شاعرانی است که پارهای از غزلهای خود را به حسن تخلص یا گریز از تعزّل به ثناگویی کشانده و در پایان غزل، گریزی به مدیحه سرایی زده است. اکثر این مدایح، به ثنا وستایش اهل بیت عصمت و طهارت (ع) اختصاص دارد.محیط قمی در مدح و منقبت چهارده معصوم (ع) اشعاری سروده و نیز مرثیههایی در رثای امام حسین (ع)، حضرت علیاصغر (ع)، حضرت ابوالفضل (ع)، حضرت علیاکبر (ع) و قاسم بنالحسن (ع) سروده است.نگاه شاعر به حادثهی عاشورا احساسی است؛ به ویژه زمانی که ابیاتی را هنگام شهادت حضرت عباس (ع) از کلام سیدالشهدا (ع) سروده است.
در موقع جلوس مظفرالدین شاه به امر صدر اعظم سجع مهری، جهت پادشاه به نظم در آورد، که مقبول طبع واقع شد و انعامی سزاوار دریافت کرد و به لقب شمس الفصحاء سر افراز گردید.محیط در ماه صفر ۱۳۱۷ قمری جهان فانی را بدرود گفت و دیوان وی به دستور معیر الممالک تدوین و به طبع رسید. این دیوان اولین بار در سال ۱۳۶۲ به تصحیح احمد کرمی در تهران منتشر شد.