دیوان سرخوش تفرشی

دیوان سرخوش تفرشی

نویسنده: یحیی بن عبدالغنی تفرشی مشهور به سرخوش
به کوشش: احمد کرمی
ناشر: ما
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 191
اندازه کتاب: وزیری گالینگور پارچه ای - سال انتشار: 1362 - دوره چاپ: 1 

کمیاب  - کیفیت : درحد نو ~ نو ؛ نوشته تقدیمی دارد

مروری بر کتاب 
 

درکیش خوبرویان رسم وفا نباشد
وین خیل را خیالی غیرازجفا نباشد

میرزا یحیی خان تفرشی متخلص به سرخوش (ولادتش به سال ۱۲۷۷ ه. ق - مرگ وی در سال ۱۳۳۸ ه. ق) از شاعران چابک‌دست نیمه نخستین قرن چهاردهم هجری است که در غزلسرایی شایستگی بسیار یافته است. زادگاه وی ناحیت گرکان از محال تفرش است. وی در ابتدا نزد پدر خود حاجی میرزا عبدالنقی و سپس در نزد برادر بزرگ خود میرزا محمدعلی و حاجی ملاهادی سبزواری دانش‌اندوزی کرد چندسالی در خرم‌آباد بود و بعد به شهر دزفول رفت و سپس با عزم اقامت، رهسپار تهران شد وی در سال ۱۳۰۸ ه. ق منشیگری سفارت انگلستان را پذیرفت دیوان اشعار وی بیشتر از غزلیات و رباعیات تشکیل شد وی پیرو حافظ بوده است اتفاق افتاده است.

ای شُهره به نیکویی،وی فتنه به زیبایی
محبوب و دلارامی،مطبوع و دل آرایی
زین پیکر پُر زیور،وین نطق سخن پرور
طاووس نگارینی،طوطی شکرخایی
یغماکُنِ عقل وجان،با نرگسِ طنازی
غارتگر دین ودل،با زلفِ چلیپایی
درکیش وفا نبود،از نیشِ جفا پروا
ناچاربودعاشق،ازصبر وشکیبایی
در پرده چنین بردی،از کف دل ودینم را
بی پرده چوبنمایی،ای شاهدِ هرجایی
زآمیزشِ با تنها،دل سخن به تنگ آمد
زین پس من وذکرِ تو،درگوشه ی تنهایی
زین گنبدِ مینایی،بگرفت دلِ "سرخوش
ساقی میِ صافم ده،در ساغرِ مینایی.

***
در سرِ کویت ای صنم،چون مژه ات کشیده صف.
غمزدگانِ خسته دل،چشم به راه و جان به کف.
گرهمه تیغ می کشی،سینه نمایمت سپر.
ور همه تیرمی زنی،دیده نمایمت هدف.
تا که به کویِ دلبران،بارفکند خاطرم.
راهِ امید بسته شد،بر رخِ من زِ هَر طرف.
گر دل وجان طلب کند،دلبرِ ناز پرورم.
دل دهمش به صدشرف،جان دهمش به صدشعف
تا که میسرت شود،جام می و بتی جوان
دست مکن از آن رها،دامن این مده ز کف
بی خطِ سبزِ دلستان،پا ننهم به بوستان
خوش نکنم خیال خود،چون حیوان به هرعلف
شحنه ی شهرمی کند،خدمتِ ما به جان ودل
مطرب بزم می زند،قصه ی ما به چنگ و دف
مست وخرابم و خجل،خسته درون،شکسته دل
کیست ز خیل عاشقان،در خور این همه شرف
چون سر و کارِ" سرخوشا"،روز جزاست با خدا
باک مدار از خطا،باده بنوش و لاتخف