قاسم رسا ؛ملک الشعرای آستان قدس رضوی ؛ تحصیلات خود را تا اخذ دکترای طب در دانشگاه تهران ادامه داد و در این رشته به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دریافت نشان درجه اول علمی نایل گشت. او پزشکی حاذق و شاعری با استعداد بود و طبعی رسا داشت و ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی و رئیس بیمارستانی در مشهد بود...

شعرهای این شاعر بزرگ و توانای یکصدسال اخیر در هفت بخش مدایح و مناقب چهارده معصوم (ع)، قطعات و پندیات، قصاید، غزلیات، کلمات، رباعیات و مثنویات، و مراثی و مداحی ائمه اطهار (ع) گردآوری و منتشر شده که حتی نظم او در چیدمان این شعرها نیز به وضوح قابل مشاهده است. دیوان اشعار قاسم رسا که شامل حدود شش هزار بیت است که در سال ۱۳۴۰ انتشار یافت.

اندک آن روزگار منتشر شده است. قاسم رسا در سرودن شعرهایی با مضامین بکر شهرت داشته است. چنانکه در همسویی با ایرانیان و همصدایی با جهانیان، در حمایت از مظلومان گیتی، شعرهای فراوانی با مضمون استقلال و آزادی دارد و به نحوی بازگو کننده احساسات پاک ملت ایران است. همچنین در قطعات و پندیات او نوآوری، آینده‌نگری و شوخ‌طبعی مشاهده می‌شود...

«دوش پرسیدم از خروس چرا
این همه زن به روی زن گیری
هر زمان مرغی افکنی در دام
تا از او کام خویشتن گیری
گفت مرغان، زنان بی‌خرجند
خرده نتوان بر این سخن گیری
نیست حاجت که بهر این مرغان
کفش و جوراب و پیرهن گیری
طعنه کم زن که صد از این زن‌ها
گر تو باشی به جای من گیری!»