دیوان داراب افسر بختیاری

دیوان داراب افسر بختیاری

نویسنده: داراب افسر بختیاری
به کوشش: حسین افسر بختیاری
ناشر: جهان بین
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 270
اندازه کتاب: وزیری گالینگور - سال انتشار: 1390 - دوره چاپ: 2

کمیاب - کیفیت : نو

مروری بر کتاب

افسر ای فخر بسه سی تو که بعد از مرگت           اسم لر تا به ابد زنده ز اشعار  تونه

داراب افسر بختیاری از شاعران بختیاری است که به گویش بختیاری شعر سروده‌است . از جمله معروفترین سروده‌های وی «خدائیه» ، «عمرویه» و «همیلا: مناظره پسر روستایی با دختر شهری» می‌باشد . داراب افسر بختیاری در تاریخ ۱۲۷۹ در چغاخور بختیاری متولد شد . پدر وی آ اصلان احمدخسروی از بزرگان طایفه احمد خسروی (هفت لنگ بختیاری) و مادرش بی بی گوهر دختر حسینقلی خان ایلخانی می‌باشد .

داراب افسر از سن سی سالگی شروع به سرودن شعر نمود . و آنچنان در سرودن اشعار بختیاری به شیوائی و استواری اهتمام نمود که اینک فرهیختگان دیار بختیاری او را پدرشعر بختیاری می‌نامند چنانکه در مورد وی ملک الشعرای بهار نیز گفته بود  کاری که فردوسی در زبان فارسی انجام داد افسر در زبان بختیاری انجام داده‌است . داراب افسر در سال ۱۳۲۰مقیم اصفهان گردید. ودر سال ۱۳۵۰ در همین شهر وفات نمود و در تخت فولاد ، تکیه میر بخاک سپرده شد.

اشعار داراب افسر در زمینه‌های عرفانی ، عاشقانه ، سیاسی و در قالب‌های قصیده ، غزل ، قطعه و... سروده شده‌است . کتاب دیوان داراب افسر تاکنون دهها بار به چاپ رسیده و مورد استقبال فراوان قرار گرفته‌است. از اشعار معروف او به گویش بختیاری می‌توان یه اشعار خدائیه ، همیلا ، عمرویه و رستاخیز مسجد سلیمان اشاره کرد . 

به من این عتاب منما که گذشته‌ام ز هستی
من و فکر جان سپردن تو و فکر خودپرستی
بشکستی آن دلی را که شکسته بد زعشقت
ز چه رو به خویش بالی، که شکسته‌ای شکستی
به فتادگان راهت به تکبری گذشتی
تو نخورده باده، دائم ز غرور حسن مستی
ز وفا بگیر دستم که ز غم ز پا فتادم
بنواز از ترحم دل خسته ای که خستی
به درون سینه من که جز از تو راه دارد؟
به جز از تو در دل من که کند دراز دستی؟
به که گویم این حکایت که مرا ز خود براندی
ز چه رو به آشنایان تو در سرای بستی
چه امید داری افسر به جهان که زنده ماندی
به چه کارت آید این جان چو ز یار خود گسستی

***

اي   كه   روزيَ   همه  خلق   ز  انبار ِ   تونِه
آسمونها   و    زمين   كِرده    كردار ِ     تو نه ِ

ئي   همه   نقش   و نگاري   كه   مِنِه  دنيا  هِد
همه   از   پرتو   يك    جلوه    ديدار ِ    تو نه ِ

اَفتو   و  ئي همه  نوري  كه  اِتاو ِه   به   زَمين
مختصر   ذره اي   از  تابش   رخسار ِ   تو نه ِ

ئي  همه  آو كه  به  دريا چو’نو هيِِ موج  اِزَنه
چكه اي    از    كَرَم    آور    گهربار ِ    تو نه ِ

عاقلون  هر چه ’كنِن  فكر و اِبالِن  به  ’خوسون
اشتباه   كِردنِه  ’پاي ،  جمله   ز   افكار   تو نه ِ

هر  كه رَهد از پي ِ  مقصور و به مقصود رسيد
’او   َنَرهد   و  َنَرسيده   ’يوز ِ    رفتار ِ   تو نه ِ

هر  حكيمي كه   دوا  داد  و مريضِس   خو، اِبيد
’او   دواها   همه    از   قيطي   عطار ِ    تو نه ِ

هر  چه   فردوسي  و  سعدي   و  نظامي ’گودِنه
همه   سون   اِز   اثر ِ   طبع ِ  ’درَربار ِ   تو نه ِ

پيراِبون   خلق   و  همه   سال   تفاوت     اِ’كنِن
غير  ذات   تو  كه  امسال ِ  تو چي   پار ِ   تونه ِ

عرش ِ  فرش  كِردي   و  قِيلون ِ   نِهاري  ’گرَِلو
هر  چه  ’ورمون  اِ’كنِن ’پاي  همه  آزار  تو نه ِ

’گدييِه   كِردمِه   مختار،  تو نه ِ  ’ور’خو   و  بد
نيكنم’   زِت  ’مو   قبول  ’يوسرو’يودار ِ    تونه ِ

هر چه  مو فكراِ’كنم ’پاك  همه  بر عكس  اِبوون
كي  به  يَكسون اِزنِه ؟ ’پاي ’يو  ز  دربار  تو نه ِ

هر  شَر   و شور   به  دنيا   مِنِه    مخلوقت    اِبو
اِزَنيم   يا    اِ’كشيم   پاك    همه   سون    كارتونه

خان ِ   چنگيز  كه   دنيانه ِ   سر   اِز   ته   ’رفتَي
هر چه   بد   كِرد   بِه   مردم  همه   وادار    ِ‌تونه ِ

شاه   تيمور كه   مشهور   به   خين  ريزي     بيد
كمترين     بنده اي    اِز     مردم ِ    تاتار     تونه ِ

يه   نفر  كِي   اِتَرِس   ئي   همه   آ’دم      بِكشِه ؟
او  نَكشت ،  دست   ِ‌توبيد ،  قدرت ِ   قهار ِ   تونه ِ

وَنديه    جنگ    اروپا    و   تَپِستي    تَه ِ   عرش
هر چه ’مردِن   مِنِه  جنگ خين ِ‌ همه  بار ِ  تو نه ِ

وَنديه    چنگ    اروپا   و   تَپِستي    تَه ِ    عرش
هر چه ’مردِن  مِنِه  جنگ  خين ِ همه  بار ِ تو نه ِ