دیوان باباتقی

نویسنده: محمدحسین حکمت فر
ناشر: ابن سینا
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 96
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1370 - دوره چاپ: 1

کمیاب  - کیفیت : درحد نو

مروری بر کتاب

من آفتاب روشنم پنهان به انسان آمده
من خاک پای مظهرم زان روی تابان آمده

هم جرعه نوش وحدتم هم دردنوش کثرتم
هم ساکتم هم ناطقم چون مهر رخشان آمده

ملا محمد تقی دزفولی (کیوان علیشاه) ؛ محتملاً در سنوات 1280 قمری در دزفول به دنیا آمده بود. به اصطلاح مجذوب سالک بود. دنیا را سه طلاقه کرده و هیچ آرزو و انتظاری از آن نداشت. پس از خانه پدری محل معینی برای زندگی نداشت. معلوم نبود کی و کجا سر به بالین می نهد. به مختصر غذایی گذران می کرد.
گاهی تکه نانی افتاده بر زمین را برداشته، تکان داده و می خورد. همیشه لباسی سیاه بر تن و لنگی به کمر داشت که اگر به ندرت استراحت می کرد، زیر خود می انداخت. میراث و ماتَرَک او تنها همان یک دست لباس کهنه از جنس پارچه بی ارزش و دوـ سه جلد کتاب عرفانی بود.

به اشعار توحیدی مخصوصاً «گلشن راز» علاقه داشت و به ندرت اما با نوا و آوازی خاص آنها را می خواند و در همان حال گریه به او دست می داد. غالباً و بلکه همیشه ساکت بود و گاهی تبسمی گیرا برگوشه لبانش می نشست که امید می بخشید. از اوان جوانی مشکی آب از رودخانه بر دوش می کشید و بی مزد و منّت به خانه فقرا و مستمندان می برد و این را گویا بنابر فرمایش رسول اکرم(ص)، ریاضت و وسیله تقرّب خود می دانست. همه از ظنّ خود یارش بودند ولی هیچکس اسرار او را از درونش نجسته بود.در دهه آخر عمرش ـ بین 1310 تا 1322 شمسی ـ بیشتر اوقات در بنده منزل، جلوس کرده و با هم مأنوس بودیم.

ملا محمد تقی دزفولی معروف به «باباتقی» و ملقب به «کیوانعلیشاه» از عرفای قرن چهاردهم هجری قمری است که در حدود سال 1280 هجری قمری در دزفول متولد دیده به جهان گشود. ایشان در طریقت از مریدان «العارف بالله مرحوم حاج سید حسین ظهیر الاسلام» ملقب به «عین الدین» گردید. شاعر در اشعارش بارها به دلبستگی به استادش اشاره دارد.