حمید مصدق، نام آشنای شعرهای لطیف و عاشقانه، دهم بهمن ماه سال 1318 در شهرضا متولد شد و تحصیلات ابتدایی را در همین شهر گذراند. در زمان تحصیلات دبیرستان، خانواده‌ی او به اصفهان نقل مکان کردند و حمید مصدق در دبیرستان «ادب» اصفهان مشغول به تحصیل شد. او در این دوران با بزرگان دیگری از دنیای ادبیات از جمله منوچهر بدیعی، هوشنگ گلشیری، محمد حقوقی، و بهرام صادقی هم‌مدرسه و آشنا می‌شود و فعالیت ادبی او از همان زمان آغاز می‌شود.

مصدق علی‌رغم آن که شاعری شناخته شده است، اما حرفه‌ی اصلی او هیچ وقت شاعری یا حوزه‌ی ادبیات نبوده است. او در سال 1339 به تهران می‌آید و در رشته‌ی بازرگانی در دانشکده‌ی حقوق دانشگاه تهران مشغول به تحصیل می‌شود. در سال 1342 بار دیگر در دانشگاه تهران مشغول به تحصیل رشته‌ی حقوق می‌شود و پس از آن فوق لیسانس اقتصاد می‌گیرد. در همین سال‌هاست که فعالیت‌های ادبی او شکل جدی به خود می‌گیرد و انتشار اشعارش را آغاز می‌کند.

پس از دریافت کارشناسی حقوق جزایی، مصدق کارشناسی ارشد اقتصاد و در سال 1350 کارشناسی ارشد حقوق را دریافت می‌کند. از سال 1351 نیز به عنوان هیأت علمی در مدارس عالی و دانشگاه‌ها مشغول به تدریس می‌شود. از جمله این دانشگاه‌ها دانشگاه کرمان و دانشگاه علامه طباطبایی است، که تا پایان عمر خود در آن مشغول به تدریس بوده است. وی در سال 1352 پروانه‌ی وکالت دادگستری را نیز دریافت می‌کند و علاوه بر تدریس در دانشگاه به کار وکالت در دادگستری نیز مشغول می‌شود. او مدتی نیز سردبیری مجله‌ی کانون وکلا را به عهده می‌گیرد.

مصدق در سال 1351 با لاله خشکنابی برادرزاده‌ی استاد شهریار ازدواج می‌کند و حاصل این ازدواج دو دختر به نام‌های غزل و ترانه است. در نهایت در هشتم آذرماه 1377 حمید مصدق در اثر سکته‌ی قلبی در تهران دیده از جهان فرو می‌بندد.

حمید مصدق شعرهای خود را در قالب شعر نو و با زبانی ساده، صمیمی و روان می‌سرود. او بیش از پیچیدگی و قواعد شعری به معنا در شعرهایش اهمیت می‌داد اما در عین حال به ضوابط و اصول عروضی شعر نو نیز وفادار بود. شعرهای او نسبت به اشعار بسیاری از شاعران هم‌دوره‌اش روان‌تر و برای عامه‌ی مردم قابل فهم‌تر بوده است. درون‌مایه‌ی شعرهای مصدق عاطفی، عاشقانه، اجتماعی و گاهی سیاسی است. یکی از ویژگی‌های قابل توجه در شعر مصدق دوگانگی موجود در معنای نهفته در شعر است، که در قالب شعری عاشقانه، همزمان به دغدغه‌های جامعه نیز می‌پردازد.

اولین مجموعه‌ی شعر او با عنوان «درفش کاویانی» در سال 1341 منتشر می‌شود؛ به گفته‌ی خودش این مجموعه حاصل هم‌نشینی او با کارگران ساده‌ی یک کوره‌ی آجرپزی در جنوب تهران بوده است. هم‌نشینی با این افراد و دیدن رنج و غم آن‌ها از نزدیک بر او تأثیر بسیاری می‌گذارد و شب‌های بسیاری او را تا نیمه شب بیدار نگاه می‌دارد. او شعرهای منظومه‌ی درفش کاویانی را می‌نوشته و هر شب در جمع این کارگران تهی‌دست می‌خوانده است که همگی مردان و کودکانی بودند که پی لقمه نانی روانه‌ی حلبی‌آبادهای اطراف تهران شده بودند و زندگی فلاکت‌باری را می‌گذراندند. حمید مصدق بر این باور بوده است که سروده‌اش باید بتواند تصویر و احساسش را به مخاطبان خود منتقل کند، بنابراین نظر این قشر ساده برای او حائز اهمیت بوده است.

او هرچند هرگز مرد سیاست نبوده و وارد بازی‌های دنیای سیاست نشده است اما بسیاری از اشعارش درون‌مایه‌ی سیاسی و انتقادی به وضعیت حاکم بر جامعه‌ی آن دوران را دارد. نخستین مجموعه‌ی شعر او «درفش کاویانی» نیز بیش‌تر درون‌مایه‌ای سیاسی - اجتماعی دارد. حسرت مصدق بر روزهای آزادی، بیداری، آگاهی و ظلم‌ستیزی در اشعار این منظومه مشهود است. به عبارتی مصدق را می‌توان شاعری ملی‌گرا دانست.

دوباره با من باش !
پناه خاطره ام
- ای دو چشم روشن باش !
هنوز در شب من آن دو چشم روشن هست
اگر چه فاصله ما ...
- چگونه بتوان گفت ؟
- هنوز با من هست
کجایی ای همه خوبی
تو ای همه بخشش
چه مهربان بودی
- وقتی که مهربان بودی
چگونه نفس تو را در حصار خویش گرفت
تو، ای که سیر در آفاق روح می کردی
چه شد
چه شد که سخن از شکست می گویی
تو، ای که صحبت
فتح الفتوح می کردی