از کشور هند همواره به عنوان بزرگترین دموکراسی جهان یاد می‌شود. در کنار این موضوع، بزرگی جمعیت این کشور نیز بعد از چین دومین کشور پر جمعیت جهان زبانزد خاص و عام می‌باشد. جمعیت زیاد و منابع محدود عاملی در جهت افزایش فقر می‌باشد که کشور هند با داشتن بیش از ۳۰۰ میلیون نفر جمعیت زیر خط فقر در این زمینه سرآمد است.

نقش پر رنگ سالیان دراز استعمار بریتانیا را نمی‌توان نادیده گرفت. توسعه هر کشوری از راه استعمار، به معنای وابستگی کشور مقابل و مستعمره است. درست به مانند اصول مرکانتیلیستی، که هر کشوری که طلا به دست آورد، قاعدتاً کشور دوم باید طلا از دست دهد، در این رابطه انگلستان توسعه یافت و در مقابل هندوستان وابسته شد و از توسعه بازماند.

این بازماندگی از توسعه پس از استقلال به عنوان اصلی‌ترین چالش پیش روی سیاستمداران هند، همواره با راهکارهایی در جهت فقر زدایی و توسعه اقتصادی روبرو بوده‌است. از این رو ۶ دوره برنامه توسعه اقتصادی پس از استقلال تدوین گردید که تا هم‌اکنون این برنامه‌ها ادامه دارند اما میزان موفقیت این برنامه‌ها با توجه به دموکراسی لیبرال هند و ارتباط آن با مفهوم توسعه و نوسازی از منظر اقتصادی، مورد چالش قرار گرفته‌است. در این نوشتار سعی شده تا با بررسی علت عدم موفقیت مورد انتظار این برنامه‌های توسعه ایی در سایه دموکراسی به نتیجه ایی کلی در زمینه کارآمدی دموکراسی در توسعه اقتصادی دست یابیم.

احمد بنی احمد در سال ۱۳۰۸ هجری‌شمسی در تبریز به دنیا آمد. پس از اتمام تحصیلات مقدماتی و عالی، در گروه نمایش تازه تأسیس پیشرو به ایفای نقش پرداخت و در سال ۱۳۴۵ هجری‌شمسی مدیریت باشگاه سازمان رهبری جوانان تبریز را برعهده گرفت. سخنان بنی احمد پس از وقایع ۲۹ بهمن ۱۳۵۶ تبریز با هواخواهی از مردم به پا خواسته و به واسطه ارتباط تنگاتنگ با آیت‌اله شریعتمداری خریدار پیدا کرد و اعتماد مردم به سوی وی جلب شد و از این‌رو حزبی به نام اتحاد ملی برای آزادی را پایه‌ریزی کرد.