دلباختگان ؛ داستان زندگی روبرت شومان و کلارا شومان

دلباختگان

نویسنده: الیزابت کایل
مترجم: علی اصغر بهرام بیگی
ناشر: مروارید
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 280
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1376 - دوره چاپ: 2

کمیاب - کیفیت : نو ؛ نوشته تقدیمی دارد

مروری بر کتاب

داستان زندگی روبرت شومان و کلارا شومان

سر گذشت این دو هنرمند بر جسته، تصویر موثر و گیرایی از دشواریها و شادیهای زندگی را ترسیم می کند . و در همان حال دور نمایی روشن و زنده از دورانی که روبرت شومان و کلارا در آن می زیستند جلوه گر می سازد.بر گرد آن دو چهره شناسایی آهنگ سازان مشهور آن زمان و مکانهایی را که محل دیدار و هنر نمایی هایشان بوده است برای ما زنده می گردد. داستانی که بدون تردید خوانند گان را تحت تاثیر قرار می دهد و در غم و شادی قهر مانان آن شریک می سازد.

روبرت شومان از برجسته ترین موسیقی دانان قرن ۱۹ به شمار می رود که در ۸ ژوین ۱۸۱۰ در زویکاو ( Zwicka ) آلمان دیده به جهان گشود، او فرزند آخر خانواده شش نفری خود محسوب می شد. پدرش، آگوست شومان، ناشر، رمان نویس و کتاب فروش بود. روبرت علاقه مندی به ادبیات را از او به ارث برده بود، مادرش نیز پیانو می نواخت و از هفت سالگی به پسر کوچکش نیز آموزش داد، وی در خانواده ای اهل هنر زاده شد و استعداد خود را نیز تا جایی ادامه داد که وی را بزرگ ترین موسیقی دان قرن ۱۹ می دانند.

وی در سراسر عمر از ضعف جسمانی و مشکلات عدیده ای در رابطه با سلامتی اش رنج می برد. این نارسایی ها با گذر زمان شکل حادتری به خود گرفت و سرانجام زمینه اصلی را برای مرگ زودهنگام او فراهم کرد. علل اصلی مشکلات جسمانی شومان، نارسایی هایی بود که به شکل موروثی به او رسیده بود.

شومان از همان ابتدای دوران جوانی به شدت به نوشته های ژان پل ریشتر دل بست و تا حد زیادی تحت تاثیر آن قرار گرفت. حتا گاهی خود به نوشتن می پرداخت اما هیچ گاه کار را برای مدت طولانی ادامه نمی داد. پدر شومان تقریبا در آن دوران تنها کسی بود که گرایشات درونی فرزند خود را درک می کرد اما بعد از مرگ او تا مدت ها هیچ محرکی از بیرون فعالیت های موسیقایی شومان را پیگیری نمی کرد تا جایی که عطش وی به موسیقی برای مدتی از بین رفت و او برای تامین معاش خانواده به دانشگاه لایپزیک برای تحصیل حقوق رفت ولی این وضعیت تا زمانی ادامه پیدا کرد که شومان برای نخستین بار با فردریک ویک ملاقات کرد، او چنان تحت تاثیر قرار گرفت که فعالیت های پیشین خود را از سر گرفت و بعد از مدتی دوباره به علاقه گذشته خود (موسیقی) روی آورد و به تدریس نوازندگی پیانو پرداخت و اولین قطعات خود را در زمینه موسیقی ارائه داد، وی به همراه فریدریش ویک اولین نشریه مستقل موسیقی را به نام "مجله جدید موسیقی" که تا امروز در آلمان چاپ می شود نیان نهاد،وی دلباخته دختر استاد خود "کلارا" شد و این دو با مخالفت های فراوان باهم ازدواج کردند و در واقع در این دوران کلارا الهام بخش موسیقی دان جوان بود.

آثاری که روبرت شومان در نخستین سال های ازدواج با کلارا خلق کرده سرشار از عشقی نیرومند و آفریننده است. ترانه های آوازی، آثار مجلسی، کارهای پیانویی و سمفونی ها از عشق پرشور او حکایت دارند. روبرت شومان، پس از ناکامی های اولیه، سرانجام موفق شد به عنوان آهنگساز جایگاهی معتبر پیدا کند. فلیکس مندلسون که مدیریت کنسرواتوار لایپزیگ را به عهده داشت، با شومان دوست بود و از او حمایت می کرد. اما موسیقی شومان در لایپزیگ خریدار زیادی نداشت.

در این شهر مردم به آثار لودویگ وان بتهوون، فلیکس مندلسون و فریدریک شوپن علاقه داشتند. کلارا در هر فرصتی با اجراهای استادانه و ظریف یادآوری می کرد که همسر او نیز آهنگسازی بزرگ است. در کرانه ی راین در سال ۱۸۵۰ شومان در چهل سالگی همسر و فرزندان خود را به دوسلدورف آورد و مدیریت ارکستر این شهر را به عهده گرفت.

در نخستین آثار این دوره شور و نشاط او از موفقیت هنری در محیط تازه، شادابی از طبیعت سرشار حوزه راین نمایان است و گواه آن سمفونی سوم اوست: سمفونی راینی. اما دوران شادمانی شومان در کرانه راین زودگذر بود. او به زودی به بحران روحی سنگینی دچار شد که انگیزه واقعی آن تا امروز ناشناخته مانده است.

در تمام اوقات با اندوه و افسردگی دست به گریبان بود. با وجود این بخشی از مهم ترین کارهای شومان در این مرحله پایانی شکل گرفته است: کنسرتوی ویولونسل، کنسرتوی ویولون، قطعه مس و قطعه عزای رکوئیم. کلارا که هشت فرزند برای روبرت شومان به دنیا آورده بود، با پیکری ظریف و روحیه ای حساس، از قدرت روحی بالایی برخوردار بود، به گونه ای که توانست هم خانواده پرجمعیت را اداره کند و هم قریحه و استعداد هنری خود را پرورش دهد.