پروین جزایرى «شبگیر» از شاعران خوب روزگار ماست. در تهران متولد شده و در همین شهر نیز تحصیلات خود را آغاز کرده و به پایان رسانده است. او روانشناسى خوانده و سال‏ها به خدمات آموزشى و ادارى در دانشکده مخابرات اشتغال داشته است. شعر را از نوجوانى شروع کرده و به گفته خودش: «شعر با همه لطافت و ظرافت‏ هایش شاید جدى ‏ترین کار زندگى او باشد که هرگز به چشم امرى حاشیه‏ اى در کنار سایر روزمرگى ‏ها به آن نگاه نکرده است».

خانم جزایرى هم در قالب‏ هاى کلاسیک و هم در اوزان نیمایى شعر مى ‏سراید و قالب مورد علاقه ‏اش غزل است به ویژه آنکه در سال‏ هاى اخیر غزل را با مضامین اجتماعى در هم آمیخته و گویایى تازه‏ اى به کار خود بخشیده است. او چندین مجموعه شعر دارد از جمله: «در باغ خاطره ‏ها»، «از بهاران»، «حباب و سراب»، «باورى دیگر»، «غزل این همیشه ماندنى» و ... مجموعه دیگرى به نام «نامه مهر» که آن هم گزیده ‏اى از اشعار ایشان است. کتاب‏هاى او داراى دو فصل، یک فصل شامل اشعار نیمایى و فصل دیگر به شعرهاى کلاسیک اختصاص دارد.

براى صادقانه‏ ترین‏ هاى وطنم‏

به آنکه مى‏ نگارد خطّ تاریخ‏
بگو دریادلان را مى ‏شناسد؟
بگو آن موج‏ هاى رفته تا ابر
ز ساحل غافلان را می ‏شناسد؟
سواران بر سُتور عشق و امّید
نشسته‏ محملان را مى ‏شناسد؟
چو نورى رفته تا اعماق ظلمت‏
سیاهى‏ زایلان را مى‏ شناسد؟
بگو آیا قلم با واژه‏اى چند
سپیده‏ محفلان را مى ‏شناسد؟
به خون خود نموده سجده آرى‏
مصلاّ منزلان را مى ‏شناسد؟
سرابى مى‏نماید، لیک تاریخ‏
همه پر حاصلان را مى ‏شناسد!