میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی در سال ۱۰۵۴ هجری قمری در ساحل جنوبی رودخانهٔ «گنگ» در شهر عظیم‌آباد پتنه (هند) به دنیا آمد. وی اصلاً از ترکان جغتایی بود. بیدل در بیشتر علوم حکمی تبحر داشت و با طریقهٔ صوفیه نیز آشنا بود. او ابتدا «رمزی» تخلص می‌کرد تا این که بنا به گفتهٔ یکی از شاگردانش هنگام مطالعهٔ گلستان سعدی از مصراع «بیدل از بی نشان چه جوید باز» به وجد آمد و تخلص خود را به «بیدل» تغییر داد. علاوه بر دیوان اشعار، آثاری در نثر دارد که از آن جمله می‌توان به رقعات، نکات و چهار عنصر اشاره کرد. وی در تاریخ چهارم صفر ۱۱۳۳ هجری قمری در دهلی درگذشت.

ابوالمعانی عبدالقادر بیدل باور دارد فهم معنی بلندش در گرو فهم تند فرهنگیختگان است. زیرا «گرد ساحل باش موج» معنی طرازی‌اش از «محیط دیگری» است و به‌صراحت خود را «ابوالمعالی» و «لسان الغیب» می‌نامد و بر «نامحرمی زبان» صحه می‌گذارد.

شاعری که با زبان بیدل آشناست و عمری را با او مانوس بوده در میدان فهم بیدل، با تردید و تامل ظاهر می شود.معیارهای گزینش در کتاب عرفانی، اموزشی، اجتماعی، مذهبی و غیره بوده است که از 1198 صفحه و 2840 غزل که غالبا به 14 بیت هم می ریسد و از حدود 35000 هزار بیت غزل کوتاه و حدود 2000 بیت گزیده شده است.

آیینه بر خاک زد صنع یکتا
تا وانمودند کیفیت ما

بنیاد اظهار بر رنگ چیدیم
خود را به هر رنگ‌کردیم رسوا

در پرده پختیم سودای خامی
چندان‌که خندید آیینه بر ما

از عالم فاش بی‌پرده گشتیم
پنهان نبودن‌، کردیم پیدا

ما و رعونت‌، افسانهٔ کیست
ناز پری بست‌گردن به مینا

آیینه‌واریم محروم عبرت
دادند ما را چشمی‌که مگشا

درهای فرد‌وس وا بود امروز
از بی‌دماغی گفتیم فردا

گو‌هر گره‌بست از بی‌نیازی
دستی‌که شستیم از آب دریا

گرجیب ناموس تنگت نگیرد
در چین د‌امن خفته‌ست صحرا

حیرت‌طرازیست نیرنگ‌سازی است
تمثال اوهام آیینه دنیا

کثرت نشد محو از ساز وحدت
همچون خیالات از شخص تنها

وهم‌تعلق برخود مچینید
صحرانشین‌اند این خانمانها