خلاصه مثنوی ؛ بانتخاب و انضمام تعلیقات و حواشی

خلاصه مثنوی معنوی

نویسنده: مولانا جلاالدین محمد بلخی(مولوی)
به کوشش: بدیع الزمان فروزانفر
ناشر: بانک ملی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 300
اندازه کتاب: وزیری گالینگور- سال انتشار: 1321 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : صفحات : نو ؛ عطف کتاب صحافی شده

مروری بر کتاب

بانتخاب و انضمام تعلیقات و حواشی

منظور اصلی از این خلاصه، آشنا ساختن ذهن دانشجویان و دانش آموزان است به کتاب مثنوی معنوی، که نموداری از دل پاک و فکر بلند قبله ی اهل حقیقت و آفتاب درخشان معرفت، افتخار مشرق؛ مولانا جلال الدین محمد بلخی، معروف به مولانای روم و مشهور به مولوی رومی است. چه این کتاب شریف هرچند از ابتدا، تالی قرآن و حدیث مصطفی آمده، و اهل معنی پیوسته در محافل خود، از آن نظم لطیف سرمایه ها گرفته اند. و آنرا عالی ترین منظومه ی عرفانی دانسته اند. و حکما و علمای ژرف بین ایران و دیگر ممالک اسلامی که با پارسی آشنایند، با نظر تجلیل؛ اشعار مولوی را در تایید آرا و عقاید خویش آورده اند و آوازه ی مثنوی عالم گیر بوده است.

با اینهمه به جهات و دلایلی در میان طبقه جوان ایرانی چنانکه درخور و شایسته است، شهرت پیدا نکرده است، میتوان چند دلیل برشمرد (نقل به مضمون)
1- بروز عده ای که از عرفان تنفر میورزند، بدلیل دیدن گروهی که نام خود را عارف و صوفی نهادند، و در باطن دغل بازانی ریاکار، و مفتخورانی گدا مسلکند... و این برداشت اشتباه است، چرا که فساد بعضی از صوفی نمایان را نباید دلیلی بر فساد تمام صوفیان و عارفان تاریخ دانست.
2- غلظت و حجم صفحات مثنوی معنوی، و تخصصی شدن رشته های علوم امروزه، فرد را دعوت نمیکند که به سراغ این کتاب قطور برود
3- تلازم خواندن کتاب با فهم دقیق از نکات رقیق عرفانی و لطایف و حکم قرآنی و روایی، که بدون توضیحات لازم نمیتوان به خوبی مثنوی را درک کرد.

با ملاحظه ی این نکات برآن شدیم، تا خلاصه ای از مثنوی همراه با تعلیقات فراوان، و ترجمه عبارات دشوار و متون عربی، و شرح معانی دقیق پارسی کلام مولانا را گرد آوریم، تا برای عموم علاقمندان مولانا که راغبند بر کتاب بی همتایش آگاهی یابند و معانی آن را درک کنند، مفید باشد.... بپایان رسید

«مثنوی معنوی» مولانا از بزرگترین آثار منظوم ادب پارسی و عرفان اسلامی است. این اثر جاودان که در شش دفتر تنظیم بنا به خواهش یکی از مریدان، حسام الدین چلبی، سروده، حسام الدین اصرار می ورزد که مولانا به سبک الهی نامه عطار اشعاری را بسراید که بیانگر آموزه های طریقت و حقیقت عرفانی جهت بره و حظ مریدان و طالبان باشد. مولانا نیز به درخواست یار غار خویش لبیک گفته و به مدت چهارده سال تا هنگام وفات خویش به سرودن مثنوی همت گماشت.