نگارنده در این کتاب 521 بیت از اشعار حافظ را گردآورده که هر یک از آنها به نوعی متضمن واژه‌ها و عباراتی است که حافظ در آن آشکارا یا به نماد و ایهام از "خدا "و "قرآن "سخن گفته است.

...به عبارت دیگر ،شخصیت معتقدان مجموعه ایی از دریافتهای آنان از خدای خود است.خدای عالمان (دقیق )،خدای هنرمندان (زیبا)، خدای عارفان (لطیف)خدای فلاسفه (حقیقت).در جمع انبیاء نیز خداوند چهره های متفاوتی دارد در قوم یهود (یهوه ) است به طوری که جلوه جبروتی او به حدی است که جرأت عشق ورزی را می ستاند فرمانش برای رهایی از اسارت فرعون و فرعونیان است با گامهای کوبنده .

خدای محمد ،خدای صمیمیت و عاشق نواز و هدایت در چهره ای پدر گونه با پیامهای روحبخش ؛ نکشید ،دوست بدارید .اگر بر گونه ات سیلی زدند تو سیلی مزن که او بازخواهد زد .گونه دیگر پیش آر .چه بدین گونه است که نزاع پایان خواهد یافت و دشمنی به دوستی خواهد انجامید ؛ عیسی پیام آور صلح و دوستی ، گوید با خدا باشید تنها با گذشت ،خشم از بین می رود.

و اما خدای حافظ:

عشق می ورزم و امید که این فن شریف
چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود

مکن بچشم حقارت نگاه در من مست
که آبروی شریعت بدین قدر نرود

هاتفی از گوشه میخانه دوش
گفت ببخشند گنه می بنوش

در تفکر حافظ خداوند غیور است ولی خشمگین نیست. خدای حافظ عبوس نیست اما با این همه اوصاف غیرتش طاعت سوز است:

برق غیرت که چنین می جهد از مکمن غیب
تو بفرما که من سوخته به خرمن چه کنم

غفاریت مهم ترین چهره خدای حافظ است که اصلی ترین کلید شخصیتی حافظ یعنی رندی را به وی عطا کرده :

سایه معشوق اگر افتاد به عاشق چه شد
ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است
که او اگر ناز کند شما نیاز کنید

دامنی چون چاک شد در عالم رندی چه باک
جامه ایی در نیکنامی می باید درید

عدل سلطان گر نپرسد کار مظلومان عشق
گوشه گیران را از آسایش طمع باید درید

تیر عاشق کش بردل حافظ که زد
این قدر دانم که از شعر ترش خون میچکید