نگارنده در این کتاب، راوی دو روایت خاموشی و روشنی است و در هر روایت قصه‌هایی را آورده که همگی فضایی اسطوره‌ای و کهن دارند .در این میان از زبان قهرمانان نیز اشعاری درج شده است .

برای مثال در داستان کولی مرموز آمده است :
چنان بر استخوان‌های آدمی سجده می‌برید
بر مقابر تاریک فکرهایتان داخل می‌شوید
ماه را و ستاره را به پلشتی نام می‌دهید
خدای معبد ما بیمار است
خدای معبد ما تاریکی است .

فرهنگي‌ كه‌ دلخواه‌ترين‌ شخصيت‌هايش‌ مردگانند و زندگي‌ ـ همچنان‌ كه‌ عشق‌ ـ مفهومي‌ است‌ در مرگ‌ و براي‌ مرگ‌، در فرهنگي‌ كه‌ تنها مصداق‌ اميد صحنه‌ي‌ پاياني‌ فيلم‌ هاست‌، آنجا كه‌ هنرپيشه‌ي‌ وامانده‌ به‌ ناگاه‌ خانه‌ را از عطر ياس‌، بهاري‌ مي‌كند و در حالي‌ كه‌ به‌ سوي‌ قبرستان‌ مي‌دود، فرياد مي‌كشد: «من‌ سخت‌ اميدوارم‌، و با همين‌ اميدواري‌ در چاله‌ي‌ از پيش‌ كنده‌اي‌ دفن‌ مي‌شود و...

در چنين‌ فرهنگي‌ دشوار است‌ و بسيار دشوار، يافتن‌ كتابي‌ كه‌ در صفحه‌ اول‌ آن‌ بخوانيم‌ «اما عشق‌ هنوز معنايي‌ از تجربه‌ زندگي‌ را در خود تجديد مي‌كرد» و اين‌ دقيقاً همان‌ جمله‌اي‌ است‌ كه‌ كتاب‌ «خانه‌هاي‌ شطرنجي‌ سرنوشت‌ ملت‌ ما» را از تجربه‌هاي‌ مشابه‌ ممتاز مي‌كند. «خانه‌هاي‌ شطرنجي‌ سرنوشت‌ ملت‌ ما را» كه‌ مي‌گشاييم‌، نويسنده‌ خود در معرفي‌ كتابش‌ چنين‌ مي‌نويسد: «روايتي‌ از چند افسانه‌ كه‌ از ماه‌ و طوفان‌ و راه‌ سخن‌ گفتند و من حرف هاي خودم را زده ام اگر و بي راهي و در سرنوشت تو هم براي خودت بخوان»

اين‌ كتاب‌ حاوي‌ پانزده‌ حكايت‌ سورئال‌ است‌ كه‌ در دو بخش‌ «روايت‌ خاموشي‌» و «روايت‌ روشني‌» تفكيك‌ شده‌ است‌ و از آن‌ جا كه‌ به‌ هر حال‌ اين‌ پانزده‌ حكايت‌ مستقل‌ از يكديگر نيستند كه‌ فقط‌ به‌ جبر «كتاب‌ شدن‌» و چاپ‌ و نشر كنار هم‌ نشسته‌ باشند به‌ ناچار بايد به‌ دنبال‌ عنصري‌ وحدت‌ بخش‌ در تمام‌ اين‌ نوشته‌ها باشيم‌ ... «خانه هاي شطرنجي سرنوشت ملت ما» با بهره گرفتن از جهش ها و جنم هاي اوسانه اي پيش از «خواندن»، «خواننده» را با اضطراب خاصي روبرو مي كند.