در آن خواب تهران جوان بود
در انبار های زغالی
زغال شبق گون ز جا کنده می شد
زمان را به پس می نوردید
وتبدیل می گشت در دود
صفی از درخت اقاقی دو سوی خیابان مفقود.
ز سیمان و مرمر
نم عطری از کاهگل می تراوید
خیابان عصر بهاری
و بوی دم خاک
با آب پاشان برزن
شب عید.
وبر دکه های جراید
ورق می زند باد
نسیم و صبا را.
ودر سکر خواب آور عصر
نواهای لرزان ساز است و تصنیف های بریده
خبرگوی کنسرت در کافه شهرداری.
در آن حال پیشانی سبز دروازه ها را فرو ریخت
کلنگ نظامی.
سپس سال هایی که چون شاپرک گشت می زد
سر بام ها خلوت پله ها وهم خرپشته ها را
تو با چشمه های سپید تنت جاری از جوی پیراهنت می مکیدی
ز بوی کتان های مهتاب خورده شب آغشته ها را
ودر سینه بالغت موج آواز می خواند
تکاپوی لب ها و اندوه ننوشته ها را:
و بوی تنت بوی گلدان سیمی گزین گشته با غنچه باغ های قدیمی
نسیمی معطر که می خاست از دشت های سمرقند
نسیمی که با آه های نشابور تودیع می شد
نسیمی که از بیشه تلخ بابل می آمد
نسیمی که از اشک گل های قمصر خبر داشت
نسیمی که می گشت در کوه های فرازنده کرد
و پیغام های سحر گاه را در دل خویش می برم.
تو رفتی و از بام های سحرگه گذشتی
و غوغای دلدادگان در پس سر نهادی
وبا خوشه سبز پروین
و با غنچه زرد نارنج پیوند بستی.
ربودی حواس پراکنده درس خوان ها
که با شال ابریشم بته جقه ار آن سوی شمشاد ها می گذشتی.
تو بودی به دلتنگ تبعیدها وحشت امتحان ها
تو بودی به دهلیزها یا شب پادگان ها
تو بودی فرسودی از سال های نفس گیر
وز آن مادر اتفاقی
که دفترچه نسل مارا به هم بست
وما گم شدیم و گذشتیم و رفتیم
وین قصه باقی
مگر یاد ما لحظه ای از زمان بازگردد
اگر روزگاری شود زنده در خواب این شهر عطر اقاقی