حکمه العین

حکمه العین

نویسنده: علی بن عمر کاتبی قزوینی
شارح: شمس الدین محمد بن مبارک‎شاه بخاری
مقدمه: جعفر زاهدی
ناشر: دانشگاه فردوسی
زبان کتاب: عربی - مقدمه فارسی
تعداد صفحه: 720
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1352 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو 

مروری بر کتاب 

کتاب ؛ مجموعه شرح و حواشی شمس الدین محمد بن مبارک‎شاه بخاری (معروف به میرک بخاری)، به زبان عربی بر حكمة العين نجم‌الدین علی بن عمر کاتبی قزوینی (معروف به کاتبی و دبیران) به همان زبان است، که به تصحیح جعفر زاهدی رسیده و همو بر آن مقدمه‌ای به زبان پارسی نوشته است. این کتاب حاوی مباحث الهیات و طبیعیات در فلسفه است.

شمس‌الدین محمد بن مبارک‎شاه هروى که از علماى نامى و حکماى اسلامى اواخر قرن هشتم هجرى بوده (زیرا میر سید شریف جرجانى متوفاى 816 هجرى بر شرح وى حاشیه نگاشته و خلف ارجمندش به نام احمد بن محمد بن مبارک‎شاه بخارى که پس از فوت پدر کرسى تدریس داشته، در سال 862 وفات یافته است)، شرح حاضر را بر کتاب حكمة العين آمیخته با متن نوشته و به متابعت مصنف در بیشتر موارد از نظریات فخر رازى پیروى نموده و از او به‌عنوان «امام فخرالدین» یاد کرده و در مباحث بسیارى از کتاب المنصص في شرح الملخص و المفصل في شرح المحصل استفاده نموده، افکار مصنف آن دو کتاب (فخر رازى) و شارح آنها (کاتبى قزوینى) را ستوده است.

میرک بخارى تمام حواشى قطب‌الدین شیرازى را در طى مسائل کتاب خویش آورده و در بعضى مباحث بر وى انتقاداتى نموده و بیشتر از یک‎صدوپنجاه موضع نام حواشي القطبية را و در چند مورد نام علامه حلى (الفاضل الشارح) را یاد کرده است. این شرح پیوسته مورد علاقه و توجه مدرسین و محصلین بوده و همیشه در حوزه‌هاى علمى از کتب درسى متداول بشمار می‌آمد؛ چنان‌که نسخه‌هاى خطى آن فراوان و بیش از بیست حاشیه بر آن نگاشته‌اند.

این کتاب در دو بخش (طبیعیات، الهیات) با حاشیه میر سید شریف جرجانى و حاشیه مولى میرزا جان باغنوى در قازان به سال 1321 و 1322ق، چاپ شده است. شمس‌الدین محمد بن مبارک‎شاه در موارد متعددى بر شرح خود حاشیه نوشته و در بیشتر نسخه‌هاى خطى آن حاشیه (منه) دیده می‌شود».

در کتابخانه آستان قدس رضوی هفت نسخه از شرح میرک بخاری بر حكمه العين کاتبی قزوینی موجود است که هرکدام به‌نوعی ناقص هستند؛ البته در همین کتابخانه نسخه کاملی به شماره 790 وجود دارد که محتوای هر دو قسمت را دارد و ظاهرا در اوایل قرن نهم هجری تحریر شده و در مقاله سوم (فلکیات) صورت‎های هیوی با شنگرف ترسیم گردیده و مصحح کتاب (جعفر زاهدی)، به‌خاطر ترجیح آن از لحاظ قدمت و صحت بر دیگر نسخه‌ها، آن را اصل در تصحیح و مقابله قرار داده و با علامت اختصاری «ضاد» به آن اشاره کرده است...