...بي اغراق حافظ گاه مناظري را وصف مي كند كه به هيچ وجه در شيراز قرن هشتم ممكن نبوده است وجود داشته باشد. في المثل در غزل مشهور زلف آشفته و خوي كرده و خندان لب و مست منظره اي را وصف مي كند كه بايد در محله موممارتر پاريس اتفاق افتاده باشد....

در شيراز قرن هشتم از محالات است كه دوشيزه اي بي حجاب با پيراهن سينه باز و شيشه باده به دست نيمه شب به منزل حافظ بيايد...اين مستلزم داشتن كليد در منزل است كه مي بايد حتما آپارتمان باشد نه منزلي كه حياط دارد و درش با كلون و كوبه مجهز است. يا وصف رقص دو نفري( والس يا تانگو) كه در فرنگ معمول است :

رقص بر شعر تر و ناله ني خوش باشد خاصه رقصي كه در آن دست نگاري گيرند

اين وصف ها كاملا قرن بيستمي است ، هرچند كه در عالم تخيل باشد. عدم درك اين توصيف ها علت ناشناختن او در قرون قبل از قرن بيستم است و استقبال امروز از اشعار او به اين علت است كه مردم از يار آشنا سخن آشناي قرن خود را مي شنوند و لذت مي برند...

نگاه حافظ به صوفی و زاهد و شیخ و مفتی، برخلاف آنچه حافظ‌پژوهان سکولار در روزگار ما جلوه داده‌اند یکسره سیاه و منفی نیست. او صراحتاً می‌گوید «نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد...» و این سخن یعنی بالاخره در این جماعت صافی بی‌غش هم یافت می‌شود و این همان نگاه منطقی و معتدل و انسانی است که از شاعر سلیم‌النّفسی چون حافظ انتظار می‌رود. به همین دلیل است که مدح تعدادی از همین صوفیان و مفتیان و مشایخ نیز در دیوان حافظ یافت می‌شود.

نویسنده در این کتاب بر آن است راز ماندگار بودن حافظ را در عصر جدید تبیین نماید و از این رهگذر اندیشه و سخن حافظ را به مخاطبان نشان دهد .وی در بخشی از این کتاب خاطر نشان می‌کند" :مخاطب این رند جهان‌بین آینده‌نگر فقط شاه شجاع و شاه یحیی و شاه محمود و امثال این تفاله‌های تاریخ نیست .

بر کل آدمیانی خطاب می‌کند که می‌پندارند با تهدید و ارعاب جنگ می‌شود بر جهان و خلق جهان حکومت کرد . این حافظی است که انسان به وضوح می‌بیند عصر، عصر اوست و می‌توان قیاس کرد که فردا هم باز به همین دست است چون او متصرف زمان است .همان کاری که عرفا می‌کنند و گذشته و آینده را در حال به سهولت می‌نگرند، کاری که بعدها امکانش را اینشتین به طریق علمی ثابت کرد ."بدین ترتیب کتاب متضمن مقالاتی است که نگارنده می‌کوشد میان آرمان‌های حافظ و آرمان‌های عصر تناسب و سنخیتی بیابد .