جلال آریان ، کارمند شرکت ملی نفت ایران، برادرزاده ای به نام ثریا دارد. ثریا که درسش در فرانسه تمام شده است قصد بازگشت به ایران را دارد اما طی حادثه ای به کما می رود. بعد از این اتفاق جلال از آبادان به فرانسه می رود تا به وضعیت برادرزاده اش رسیدگی کند. در آنجا با کسانی که بعد از انقلاب از ایران خارج شده اند همنشین می شود.

ثریا در اغما شرح، توصیف و بیان احساسات و اتفاقاتی که در این وضعیت بر وی می گذرد. همزمان با این اتفاق جنگ ایران و عراق نیز در حال شروع است. اسماعیل فصیح در این اثر با نثری روان و بیانی قدرتمند مسئله ی مهاجرت و دوری از وطن را می شکافد و تشریح می کند.

اواخر پاییز 1359، یک سه شنبه سرد، حدود دو بعدازظهر.
در دهانه ترمینال، در ضلع شمالغربی«میدان آزادی» تهران، دستفروشها، گاریهای دستی، و سمافرین اتوبوس، وسط گرد و خاک و دود گازوئیل و سرو صدا و بوبق بوق، درهم می لولند.

«جیگر... به به! سیخی دو تومن!»
«ساندویچ آقا! ساندویچ تخم مرغ!»
«آقا اجازه... بکش کنار»...

محوطه داخل ترمینال که تازه افتتاح شده یک چیز بی سر و ته، ولنگ و باز، عملا بیابان است.فقط گوشه هایی از آن را چادرهای برزنتی زده اند.ظاهرا اتوبوسهای عازم شمال وشمالغرب و حتی ترکیه و اروپا از اینجا حرکت می کنند.