در کتاب حاضر، که تألیف و گردآوری یکی از دوستان اوست، علاوه بر شرح دقیق زندگی، و نوع پیوند او با دایی‌اش، صادق هدایت، به شناخت و تحلیل شعرهای او توجّه شده است. نمونه‌هایی از زیباترین سروده‌ها، و بخش‌هایی از تأمّل‌های فکری و ادبیِ جلالی از دیگر فصل‌های این کتاب است. همچنین درسه فصلِ پایانی، نوشته‌ها و شعرهای شماری از دوستان وی، و آرای تنی چند از شاعران و ادیبان همعصر دربارهٔ شعرهایش گردآوری و تدوین شده است.

«بیژن جلالی در واپسین شب آبان سال 1306 در خیابان پاریس تهران به دنیا آمد. خیابان پاریس خیابانی است به‌موازات خیابان شیخ هادی که از خیابان جامی شروع می‌شود. خانوادهٔ پدری‌اش در اصل، تفرشی بودند. جدّ اعلای آن‌ها میرزاعلی مستوفی نام داشت. نام پدربزرگ بیژن، شمس‌الدّین جلالی (فطن‌الملک) بود: مردی زیرک، خودساخته و صاحب منصب‌هایی در اواخر دورهٔ قاجار و اوایل دورهٔ رضاشاهی. خانوادهٔ مادری جلالی قدیم‌تر و اشرافی‌تر بودند: خاندان هدایت نَسب به شاعر و عارف نامی، کمال خُجندی (مدفون در تبریز) می‌بَرَند. جدّ اعلای این خاندان، رضاقلی‌خان هدایت، نویسنده و تاریخ‌نگار پُرشهرت اوایل دورهٔ قاجار است.

جلالی بر این باور است که آن‌چه از دورهٔ کودکی در ذهنش باقی‌مانده، سعادت تنهایی و پیوند با طبیعت است و بس. [...] زندگی در محیط فرهنگی خانوادهٔ هدایت، جلالی را از همان دورهٔ دبیرستان در وضعیت خاصّی قرار داد. به مسائل فکری و دینی و ادبی توجّه نشان داد. به هیپنوتیسم و مانیِتیسم کشیده شد. دو سال گیاه‌خواری کرد. در آستانهٔ رفتن به فرانسه، به تشویق مادر و تأکید صادق هدایت، از آن دست کشید. تأمّل‌ها و تفکّرها سرانجام در نیمهٔ دوم دههٔ 1330 او را به صورتی جدّی به جهان شعر و سرودن مربوط کرد... »

بیژن جلالی (1306-1378) که از آغاز دههٔ 1340 به بعد به انتشار سروده‌هایش پرداخت، به‌تدریج، به عنوان یکی از شاعران شاخص و معنی‌برانگیزِ شعر سپید/ منثور در ایران شناخته شد. او با ظرافتی خاصّ و گرایشی شهودی و نگاهی عرفانی به زندگی می‌نگریست.