بگذار سخن بگویم

بگذار سخن بگویم

نویسنده: دمیتیلا باریوس دوچونگارا , موئما ویئزر
مترجم: احمد شاملو , عسکری پاشائی
ناشر: نگاه
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 444
اندازه کتاب: پالتویی سلفون - سال انتشار: 1400 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب 

شهادتی ست از دمیتیلا ، زنی از معادن بولیوی

فکر فراهم آوردن این شهادت وقتی به سرم زد که دومیتیلا باریوس دِ چونگارا را در دادگاهِ سال جهانی زن دیدم. بانی این دادگاه که در سال 1975 در مکزیک برگزار شد سازمان ملل بود. آن چه من در این جا عرض می کنم حدیث نفس دومیتیلا با خویشتن نیست؛ مجموعه‌یی است حاصل گفت‌وگوهای بی‌شمار من با او در مکزیک و بولیوی؛ سخنان او در دادگاه سال جهانی زن بحث کردن‌ها و سخن گفتن‌ها و مذاکرات او با گروه‌های کارگران، دانشجویان، کارکنان دانشگاه، مردمی که در همسایه‌گی کارگران زنده‌گی می کنند، تبعیدی‌های آمریکای لاتین به مکزیک، و نماینده‌گان مطبوعات و رادیوها و تلویزیون‌ها. به همه‌ی این مطالبِ ضبط شده، و نیز تعدادی نامه، نظمی داده شده و بعد به یاری دومیتیلا مورد تجدیدنظر قرار گرفت، و حاصل کار کتاب حاضر است که در نهایت «یک تاریخ شفاهی» است.

ترجمه ی این کتاب  به طبقه کارگر ایران تقدیم میشود؛به آنها که آگاهند و آنها که ناگزیر باید با آگاهی طبقاتی ,تاریخی در خور تبار انسان,بنا نهند.این کتاب، سرگذشت زندگی و مبارزات سیاسی دمیتیلا دوچونگارا (۲۰۱۲-۱۹۳۷) است که در سال ۱۹۷۹، نوشته شده ‌‌‌‌‌است. وی همسر یکی از کارگران معدن در یکی از مناطق بولیوی و مادر هفت فرزند بوده که با مشاهده ستم‌‌‌‌‌ها و فشارهای مضاعفی که از طرف دولت و نظام سرمایه داری حاکم بر طبقه کارگر اعمال می‌‌‌‌‌شد، به عضویت کمیته زنان خانه‌‌‌‌‌دار درآمد.

این کمیته متشکل از زنانی بود که هم‌‌‌‌‌چون دومیتیلا، از شرایطی که همسران‌‌‌‌‌شان در آن کار می کردند، ناراضی بوده و بدان اعتراض داشتند. دمیتیلا، بعدها یکی از رهبران کمیته زنان خانه دار شد.کتاب، در واقع حاصل گفتگوهای خانم موئما ویئرز، روزنامه نگار و مردم شناس برزیلی، با دمیتیلاست. این‌‌‌‌‌دو، در دادگاه سال جهانی زن، که در سال ۱۹۷۵میلادی، توسط سازمان ملل، در مکزیک برگزار شده ‌‌‌‌‌بود، با یکدیگر آشنا شدند.

دمیتیلا، با وجود مخالفت‌‌‌‌‌های دولت وقت بولیوی، به‌‌‌‌‌دلیل سابقه مبارزاتی خود، رسما از طرف سازمان ملل، به آن اجلاس دعوت شده بود.کتاب به زبانی عامیانه نوشته شده و مترجمان نیز سعی کرده‌‌‌‌‌اند تا حد امکان این سبکِ صحبت را حفظ کنند.

...هنگامی که شما از همه نعمتهای زندگی استفاده میبرید ؛ کارگران در اعماق بدبختی دست و پا میزنند,استخوانهاشان  از سوء تغذیه به هم میپیچد و سیلی کوز ریه هاشان را پاره پاره میکند؛ و حالا, سینیورها !شما تشریف آورده اید سر آنها را هم با تفنگهایتان نشانه گرفته اید...ما کارگریم,برده نیستیم...

آیا لحظه ای اندیشیده اید که کار معدن به چه چیزی شباهت دارد؟آیا به عمق اندوه و بدبختی طبقه زحمتکش پی برده اید؟
نه سینیورها!
تنها کاری که از دست شما بر می آید این است که مردم را بکشید...و اولین کاری که از دست شما ساخته نیست این است که در اقتصاد کشورتان سهمی داشته باشید.

آیا میتوانید این «توانستن» و «نتوانستن » را با هم مقایسه کنید و از آن نتیجه ای بگیرید؟... زبان دمیتیلا زبان زنی عامی ست که با آن ,از طریق تجارب شخصی و سوابق مبارزاتی خویش _ از آغاز تا رهبری _ به تحلیل بنیادی نهضتها و جنبش های خلق بولیوی میپردازد.