«به سرخی آتش به طعم دود» سروده سیاوش کسرایی در اوج مبارزه سیاسی و اجتماعی مخالفان حکومت شاهنشاهی در دهه 1350 ، از رنج ها و کینه ها و ستم ها گفت و نخستین بار با نام مستعار «شبان بزرگ امید» در خارج از کشور نشر یافت.

شعر، نخستین و برجسته‌ترین هنر قوم ایرانی است. اثار شاعران بزرگ کلاسیک ایران، از قبیل مولوی، سعدی، حافظ، خیام و دیگر بزرگان، بارها و بارها به زبان‌های مختلف ترجمه شده؛ اما شعر معاصر ایران، که رنگ و بوی خاص خود را دارد، هنوز، آن‌چنان که شایسته است، به زبان‌های دیگر ترجمه‌های موفقی نیافته است. کتاب به سرخی آتش، به طعم دود کوشیده گزیده‌ای از شعر شاعران معاصر ایران را، به کمک مترجمان فرهیخته عصر، به زبان انگلیسی و پس از آن به زبان‌های دیگر منتشر کند. این کتاب پلی است بین فرهنگ های مختلف جهان با زبان شعر.

چو گل‌های سپید صبحگاهی
در آغوش سیاهی
شکوفا شو
به پا برخیز و پیراهن رها کن
گره از گیسوان خفته وا کن
فریبا شو
گریزا شو
چو عطر نغمه کز چنگم تراود
بتاب آرام و در ابر هوا شو
به انگشتان سر گیسو نگه دار

***

خاموشمان می‌خواهند و گمنام
و از آن بتر، بدنام
هان ای گلبانگ گلو بریده
خونت را فریاد کن
بذر سرخ رویا را
بپاش
با زبان هزار قطره و
میندیش
که شنونده‌ایت هست یا نه
که یاری خواهی خود یاری دهنده است
نمی‌خواهندت
پس، خود را تکرار کن ...

***

تو قامت بلند تمنایی
همواره خفته است در آغوشت آسمان
بالایی ای درخت
دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار
زیبایی ای درخت|
وقتی که بادها در برگ‌های درهم تو لانه می‌کنند
وقتی که بادها گیسوی سبزفام تو را شانه می‌کنند
غوغایی ای درخت
وقتی که چنگ وحشی باران گشوده است...

***

...آنان که زندگی را لاجرعه سرکشیدند
آنان که ترس را
تا پشت مرزهای زمان راه نداند
آنان به مرگ وام ندارند.
آنان فراز بام تهور افراشتند نام
آنان
تا آخرین گلوله جنگیدند