به اجاقت قسم 

نویسنده: محمد بهمن بیگی
ناشر: نوید شیراز
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 270
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1382 - دوره چاپ: 3
 

مروری بر کتاب 

خاطرات آموزشی - مصور

این کتاب همان‌طور که از عنوان فرعی آن پیداست شامل خاطرات آموزشی بهمن بیگی در آموزش عشایر است. بعضی از این خاطرات به شکل داستان روایت شده‌اند و برخی دیگر لحن گزارش دارند. بهمن بیگی در این قطعات، خاطراتی از جنبه‌های گوناگون آموزش عشایر را روایت می‌کند.

بهمن بیگی در این کتاب معلّمی است که خاطرات خود و چگونگی باسواد کردن فرزندان عشایر را بازخوانی می‌کند. این اثر چهارمین کتاب بهمن‌بیگی است که خاطراتی را از سال‌های آموزش عشایر در خود دارد. خاطره‌ها، بسیار ساده و روان روایت شده‌اند و طی آن تصویری از رنج و محرومیت عشایر و سخت‌کوشی‌های خود به هنگام خدمت، به دست می‌دهد. بیست و یک خاطره، ظرایف و حوادثی را روایت می‌کنند که در این راه پر فراز و نشیب، بر مؤلّف گذشته است.

سال چهارم خدمتم بود، خدمتی که برای اجازه شروع آن بیش از ده سال اندیشیده و زحمت کشیده بودم. آموزش عشایر هنوز جان نگرفته بود.نهال تازه و شکننده ای بود و من در آرزوی درختی همایون و سایه گستر بودم. دانشسرای کوچکی در شیراز برپا کرده بودم که سالیانه فقط هفتاد آموزگار ایلی را تربیت می کرد.

همه این روایات، آموزشی هستند و علاوه بر زیبایی روایی، محتوای آن‌ها نیز برای خواننده امروزی دلکش است. تلاش برای ساختن و تغییر، درس بزرگی است که او بسیار ساده و در عین حال، ماهرانه به خواننده‌گان کتاب می‌دهد. علاوه بر خصوصیات گفته شده، نثر بهمن‌بیگی پرنشاط و طنّاز است. نمونه‌ای از این طنازی در این جمله به خوبی هویدا است: «مردان ایل عاشق تفنگ‌های گلوله‌زنی آلمانی بودند و فرزندان عاشق تخته سیاه‌های آلمانی.»

فهرست

۱ چگونه
۲ معلم بی تصدیق
۳ بر بال فرشته
۴ آموزگار ایلی
۵ مقررات دست و پاگیر
۶ روابط ویژه
۷ آموزش عشایر و زنان
۸ غم و شادی
۹ کرامت
۱۰ گفت‌ و‌گو در یاسوج
۱۱ سیاوش
۱۲ آموزش عشایر و زبان فارسی
۱۳ آموزش عشایر و تغییر خط
۱۴ به اجاقت قسم، دیپلم ندارم
۱۵ معافی نظام
۱۶ آموزش عشایر و سازمان برنامه
۱۷ خدمت و تهمت
۱۸ جعبه علوم
۱۹ سه تقاضا
۲۰ چگونه شیراز مرکز آموزش عشایر شد
۲۱ پرهیز از میز
۲۲ بخارای من، ایل من
قطعه آخر، مصاحبه‌ای‌ است که مجلة کلک در سال ۱۳۷۰ با او انجام داده است.