گفتم : بالاخره که فراموشش می کنی . روزگار همین طور نمی ماند .
نفس عمیقی کشید و گفت :
یاد بعضی آدم ها هیچ وقت تمامی ندارد ؛ با این که نیستند ، با این که رفته اند ، ولی هیچ وقت خاطره شان تمام نمی شود .
گفتم : ولی همین که نیستند کم کم همه چیز تمام می شود .
لبخندی زد و گفت : بودن بعضی از آدم ها ، تازه از نبودنشان شروع می شود....

رئالیسم اجتماعی همیشه برایم نه به عنوان یک علاقه، بلکه به عنوان یک خاستگاه و یک تکلیف بوده است. هیچ جامعه ای نمی تواند عاری از رئالیسم اجتماعی در ادبیاتش باشد و ادبیاتی که رئالیسم اجتماعی اش در حاشیه باشد، قاعدتا ادبیات مولدی نخواهد بود و محکوم به شکست است.

این رمان واقعیت زندگی سخت و طاقت فرسای تعدادی از مردم استان ایلام را در منطقه ای دورافتاده به تصویر می کشد. سبک این کار رئالیسم اجتماعی است و بر اساس ماجرایی واقعی در مورد تبعات ناشی از سدسازی هایی غیراصولی که در این استان انجام گرفته است نوشته شده است. بعضی نام ها تغییر کرده اما همچنان رمان مبتنی بر واقعیت است و به مسئله خشکسالی و بحران آب که مردم ایلام با آن روبرو هستند می پردازد.

بابک زمانی آنقدر به مسئله بحران خشکسالی اهمیت می دهد که طبق گفته ی خودش موضوع رمان دومش با نام آسمان باد نیز خشکسالی است. بابک زمانی درباره ژانری که در آن می نویسد اینگونه توضیح می دهد:
«رئالیسم اجتماعی همیشه برایم نه به عنوان یک علاقه، بلکه به عنوان یک خاستگاه و یک تکلیف بوده است. هیچ جامعه ای نمی تواند عاری از رئالیسم اجتماعی در ادبیاتش باشد و ادبیاتی که رئالیسم اجتماعی اش در حاشیه باشد، قاعدتا ادبیات مولدی نخواهد بود و محکوم به شکست است.»

شخصیت های زیاد این کتاب، جریان سیال ذهن ، روانی نثر و غیرقابل پیش بینی بودن داستان آن را به رمانی جذاب تبدیل کرده است.