بتهای عرب

بت های عرب

نویسنده: ابن کلبی
مترجم: یوسف فضایى
ناشر: عطائی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 312
اندازه کتاب: رقعی سلفون - سال انتشار: 1348 - دوره چاپ: 1 

مروری بر کتاب 

سرزمین عراق در قرنهای دوم و سوم هجری، به دو شهر کوفه و بصره آراسته شده بود. این دو شهر از لحاظ موقعیت علمی نظیر دانشگاههای اکسفورد و کامبریج کنونی انگلستان بودند و در روزگار عباسیان، کعبه ی دانش پژوهان ومرکز تعلیم و تعلم شمرده می شدند، ازاین رو دانشجویان و طالبان عرفان ازهر جانب و از هر راه به آن دو شهر روی می آوردند...

اعراب درباره ی تندیسهایی که در عصر جاهلیت می پرستیدند دو اصطلاح «اصنام» و «اوثان» را به کار می بردند. مفرد کلمه ی اصنام، صنم و به معنی «مجسمه و تندیس» است. به طوری که پیش از این دیدیم کلمه ی صنم از واژه ی عبری یا آرامی «صلم» گرفته شده است، و صلم و صلمن از جمله کلماتی است که در متون مسند به معنی تندیس به کار رفته است. اما «وثن» نیز از واژه های عربی قدیم است که در متون مسند آمده و مقصود از آن صنم و بت است که رمز و نماد خداست. از استعمال این دو کلمه در موارد مختلف متون مسند چنین استنباط می شود که میان آن دو تفاوتی وجود دارد. ابن هشام کلبی می نویسد که:« اگر تندیس شامل صورت انسان بوده و به طور معمول از چوب یا طلا، یا نقره، ساخته شده باشد «صنم» نامیده می شود، و اگر از سنگ باشد کلمه ی «وثن» درباره ی آن به کار می رود

اصنام جهت تقرب به خدایان و قرار دادن در معابد الاهه ها تقدیم آنها می شد، تا دعای کسانی را برآورده سازد که بهبود بیماری و یا برآوردن نیازها و حاجتهای خود را از آن می خواهند. این اصنام به عنوان نذر تقدیم الاهه ها می شد. اما اوثان، تندیسهای تراشیده شده ای از سنگ بود که به عنوان «رمز و سمبل خدا» به کار می رفت و قربانیها برای آنها ذبح می شد و به آنها تقدیم می گردید.