بتهای شکسته

بت های شکسته

نویسنده: آرکادی پولتوراک
مترجم: شاپور رزم آزما
ناشر: سپنج
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 280
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1377 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو ؛ لبه صد صفحه آخر کمی تاب دارد

مروری بر کتاب

مصور

آیا کوره های آدم سوزی و جنایات هیتلریها در جنگ حهانی دوم حقیقت داشت ؟

نازی ها پس از به قدرت رسیدن در سال 1933 و در راستای تحقق نظرات نژادپرستانه هیتلر، بازداشتگاه هایی را برای نگهداری و توقیف بدون محاکمه کمونیست ها، یهودیان، اقوام اسلاو اروپای شرقی، کولی ها، روشنفکران مستقل و حتی کشیش های مخالف با مرام برتری نژادی قوم ژرمن ایجاد کردند.

اولین بازداشتگاه ها به کمونیست های آلمان اختصاص داشت. هزاران کمونیست و از جمله رهبر آنها ارنست تالمان در این بازداشتگاه ها به قتل رسیدند. با شروع جنگ در سال 1938 و گسترش دامنه آن در اروپا، بازداشتگاه های اولیه جای خود را به اردوگاه های جمعی و اردوگاه های کار اجباری دادند. چنین اردوگاه هایی ابتدا در خاک آلمان و سپس در سرزمین های اشغالی نازی ها در شرق اروپا ایجاد شدند.

آمارها نشان می دهند که در مجموع، نازی ها از سال 1933 ـ سالی که در آلمان به قدرت رسیدند ـ تا سال 1945، سال پایان جنگ جهانی دوم، بیش از ده هزار بازداشتگاه و اردوگاه کار اجباری در سرتاسر اروپا ایجاد کردند. از مهم ترین اردوگاه های داخل آلمان، می توان به داخائو، برگن بلسن، برخنوالد، ماتهاوزن، سکس هاوزن و اورانین برگ اشاره کرد.

آشویتس، بیرکناو، تربلینکا، مجدانک، سالی بور، چلمنو در لهستان، دارنسی و اشتر و تهوف در فرانسه و استراشوف در اتریش و... نیز از مشهورترین اردوگاه های کار اجباری در سرزمین های اشغالی بودند. در اردوگاه هایی که در لهستان ساخته شدند، عمدتاً اسرای یهودی نگهداری می شدند.

اردوگاه های کار اجباری، سمبل سبعیت نازیسم بودند و در آنها مردم آلمان و گروه های نژادی از جمله یهودیان به بردگی واداشته شدند. در این اردوگاه ها، اسرای یهودی و غیریهودی از بدترین شکنجه ها رنج می بردند. نازی ها با آنها همچون بردگان رفتار می کردند و ارزش های انسانی آنها را نادیده می گرفتند. برخی از اسرا مجبور بودند روزانه 16 ساعت کار با اعمال شاقه انجام دهند و همیشه در معرض شکنجه قرار داشتند. اردوگاه آشویتس ـ فعال ترین مرکز شرکت شیمیایی فاربین ـ کارخانه های تولید تسلیحات و معادن از جمله مراکزی بودند که اسرا به کار اجباری در آنها وادار می شدند.
 رفتار وحشیانه نازی ها به همراه شرایط غیرانسانی اردوگاه ها، سوء تغذیه، گرسنگی مفرط و مزمن، محرومیت از امکانات رفاهی، راه پیمایی های طولانی و بغرنج از اردوگاه تا محل کار و برخی از امراض همچون مالاریا، اسهال خونی و به ویژه تیفوس که در سال های آخر جنگ به طور گسترده در اردوگاه ها شیوع یافت، در نهایت به مرگ هزاران نفر در این اردوگاه ها منجر شد.
دادگاه نورنبرگ به مجموعه‌ای از دادرسی‌های نظامی گفته می‌شود که پس از جنگ جهانی دوم به‌وسیلهٔ متفقین و تحت قوانین بین‌المللی و قوانین جنگ برگزار شد. بیشترین اهمیت این دادگاه‌ها در دادرسی آن دسته از اعضای برجستهٔ رهبری سیاسی، نظامی، قضایی و اقتصادی آلمان نازی بود که هولوکاست و دیگر جنایت‌های جنگی را برنامه‌ریزی و اجرا کردند، یا به‌نحو دیگری در آنها دست داشتند. دادرسی‌ها در شهر نورنبرگ آلمان برگزار شد و حکم‌هایی که در آن صادر شد، نقطهٔ گذار از قوانین کلاسیک به قوانین معاصر بین‌المللی است.

نخستین و مهم‌ترینِ این دادرسی‌ها، دادرسی جنایتکاران جنگی مهم در دادگاه نظامی بین‌المللی (IMT) بود. نورمن بیرکِت، یکی از قضات بریتانیایی حاضر در این دادرسی، آن را «بزرگ‌ترین دادرسی در تاریخ» دانست. در این دادگاه که از ۲۰ نوامبر ۱۹۴۵ تا ۱ اکتبر ۱۹۴۶ طول کشید، ۲۴ تن از مهم‌ترین رهبران سیاسی و نظامی رایش سوم دادرسی شدند.

از میان این رهبران، مارتین بورمن که بدون آگاهی متفقین در ماه مه ۱۹۴۵ مرده‌بود، به‌طور غیابی محاکمه شد. متهمی دیگر، روبرت لِی، یک هفته پس از آغاز دادرسی خودکشی کرد. آدولف هیتلر و یوزف گوبلز هر دو در بهار ۱۹۴۵ برای گریز از دستگیری خودکشی کرده‌بودند. هاینریش هیملر در حال فرار به سوئیس بود، اما به‌وسیلهٔ نیروهای بریتانیا دستگیر شد و یک روز پس از دستگیری خودکشی کرد.

هاینریش مولر یک روز پس از خودکشی هیتلر ناپدید شد، و بلندپایه‌ترین مقام نازی است که سرنوشتش نامعلوم مانده‌است. راینهارت هایدریش در ۱۹۴۲ به‌وسیلهٔ پارتیزان‌های چک کشته‌شده‌بود. یوزف تِربوفن در ۱۹۴۲ در نروژ با دینامیت خودکشی کرد. آدولف آیشمن به آرژانتین گریخت، اما به‌وسیلهٔ موساد از آنجا ربوده و در ۱۹۶۲ در اسرائیل دادرسی و به دار آویخته‌شد. هرمن گورینگ به مرگ محکوم شد، اما شب پیش از اعدام، با خوردن سیانور خودکشی کرد.