- موجودی: درحال حاضر موجود نمی باشد
- مدل: 147483 - 67/2
- وزن: 0.20kg
اپیکور
نویسنده: آندره کرسون
مترجم: کاظم عمادی
ناشر: صفی علیشاه
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 77
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1339 - دوره چاپ: 2
کمیاب - کیفیت : درحد نو ؛ عطف کتاب سائیدگی دارد
مروری بر کتاب
اپیکور یا اپیکورس فیلسوف یونانی در ۳۴۱ پیش از میلاد در ساموس واقع در دریای اژه زاده شد. پدر و مادرش از خانوادههای فقیر و بینوای این شهر بودند. ولی اپیکور با اینهمه در زادگاه خود به تحصیل مشغول گشت. در ۱۲ سالگی شیفته فلسفه شد و در شهر تئوس نزد نوزیفانوس شاگردی کرد و با حکمت دموکریت آشنا شد.
در ۱۹ سالگی به آتن رفت و در آکادمی افلاطون به مدت یک سال به فراگرفتن فلسفه اشتغال داشت پس از آن در شهرهای کولوفن و موتیلنه و لامپساکوس به تدریس پرداخت. تا آن که خود مکتبی را پایهریزی کرد به نام «اپیکوریسم» یا طرفداران زیبایی و لذت. او را از اولین فیلسوفان مادّی شمردهاند. بعد از چندی باغی را در حومه آتن مرکز نشر عقاید خود قرار داده و برای همیشه همانجا ماند و کم کم طرفداران زیاد پیدا نموده و خود شهرت فوقالعادهای کسب کرد و بعد از مرگش نیز مکتب فلسفی او مورد توجه عده زیادی قرار گرفت....
از نظر اپیکور هدف فلسفه میبایست کمک به مردم برای رسیدن به زندگی شاد و آرام باشد، که آن را با عبارات آتاراکسیا (صلح و آزادی از ترس) و آپونیا (فقدان درد) بیان میکند. او معتقد بود مردم زمانی میتوانند بهخوبی پی فلسفه بروند که در زندگی مستغنی و خودکفا و در حیطهٔ دوستانشان باشند. وی آموخت که ریشهٔ همهٔ عصبیتهای انسانی انکار مرگ است و گرایش انسان به فرض وحشتناک و دردناک بودن مرگ، باعث اضطراب غیرضروری، رفتارهای خودمحافظانه، خودخواهانه و ریاکاری میشود. طبق تعلیمات اپیکور، مرگ پایان کار، هم برای جسم و هم برای روح است و این چیزی نیست که آدمی از آن بهراسد. او آموخت که گرچه خدایان وجود دارند، اما در کار انسانها دخالتی ندارند. وی میگفت مردم باید اخلاقی رفتار کنند، نه از ترس مجازات خدایان یا برای رسیدن به پاداش آنان، بلکه به دلیل این که رفتار غیراخلاقی بار گناهشان را سنگین میکند و مانع از رسیدن آنان به آتاراکسیا میشود.
مانند ارسطو، اپیکور یک تجربهگرا بود، یعنی معتقد بود که حواس تنها منابع قابل اتکای انسان در شناخت دنیای اطراف هستند. او بخش عظیم فیزیک و کیهانشناسی خود را از فیلسوف درگذشته، دموکریتوس (ح.460 –ح.۳۷۰ پم)، به دست آورد. همچون دموکریتوس، اپیکور هم قائل به بینهایت و ابدی بودن دنیا بود و معتقد بود هر مادهای از اجزای بسیار ریز و نامرئی تشکیل شدهاست. این دیدگاه، که به مکتب اتمگرایی معروف است، همچنین میگوید که تمامی وقایع موجود در جهان طبیعی نتیجهٔ حرکتها و تعاملات اتمها در فضای خالی است. اپیکور با شرح مبحث «انحراف» اتمها، تغییراتی در تعلیمات دموکریتوس ایجاد کرد؛ اتمها در نظر او میتوانستند از مسیری که برایشان مقدر شدهاست منحرف شوند و این تفاوت به ارادهٔ آزاد انسان و نقض باور جبرگرایی میانجامید.
آموزههای اپیکور همواره پرطرفدار و در عین حال بحثبرانگیز بودند. این مکتب در واپسین سالهای جمهوری روم به اوج محبوبیت خود رسیده بود. در اواخر دوران باستان اپیکوریسم به علت عداوت مسیحیت با آن محو شد؛ در قرون وسطی شکلی نادرست از آن طرفدارانی یافت و بهعنوان حامی مستان، فاحشگان و شکمپرستان شناخته میشد. آموزههای اپیکور در قرن پانزدهم میلادی، بر اثر کشف مجدد متون یونانی، بیشتر شناخته شد، ولی مورد مقبولیت قرار نگرفت تا آن که در قرن هفدهم یک کشیش فرانسوی، به نام پییر گاسندی، نسخهای اصلاحشده از تعالیم اپیکور را منتشر کرد و نویسندگان دیگری، مانند والتر چارلتون و رابرت بویل، موجب اشاعهٔ آن شدند. تأثیرات باورهای اپیکور در طول عصر روشنگری و پس از آن بیشتر شد و تأثیری عمیق بر اندیشههای متفکران بزرگی همچون جان لاک، توماس جفرسون، جرمی بنتام و کارل مارکس نهاد.