اپرا ؛ یک تحلیل تاریخی

اپرا ؛ یک تحلیل تاریخی

نویسنده: ادوارد ج. دنت
مترجم: محمود جزایری
ناشر: امیر کبیر
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 189
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1349 - دوره چاپ: 1 

کمیاب - کیفیت : نو ؛ عطف کتاب ساییدگی مختصری دارد
 

مروری بر کتاب 

اصطلاح باروک در موسیقی بیانگر قسمتی از تاریخ موسیقی می باشد که از پیدایش اپرا و اوراتوریو تا درگذشت ج.س.باخ ادامه دارد.

سبک باروک ، سبکی باب طبع اشرافیت بود که خود نیز به ساختارهایی کامل و یکپارچه می اندیشید. برای مثال ، کاخ ورسای مقر دربار لویی چهاردهم در فرانسه ، آمیزه ای بسیار شکوهمند از نقاشی ، پیکرده سازی و معماری باروک و نماد ثورت و قدرت سلطنتی بود.

اپرا به صورت کلمه مفرد مونث از آغاز قرن ۱۷ میلادی به نمایشی گفته می شد که به جای آواز خوانده شود و این اصطلاح تاکنون برای اینگونه نمایش های آوازی از قرن ۱۴ میلادی به شیوه مادریگال و ویلانلا توسط خوانندگان دوره گرد (تروبادور Troubadour) اجرا می شد.
اما اپرای واقعی به همت دوتن از اشراف ایتالیا، کنت باردی و دوک مانتوا به وجود آمد. پیشروان اپرا وینچسو گالیله (۱۵۹۱ ۱۵۲۰) (Vincenzo Galilei) پدر گالیله، فیزیکدان بزرگ، جولیو کاچینی (۱۶۱۸ ۱۵۵۰) (Giulio Caccini) و ژاکو پری Jacopo Peri) ۱۶۳۳ ۱۵۱۶) بودند. کاچینی و پری هر دو از خوانندگان معروف عصر خود بودند و آنها به دعوت گالیله در تصنیف اولین آثار اپرایی شرکت کردند.
گالیله رساله ای در موسیقی به نام «مکالمه موسیقی قدیم و جدید» نوشته بود. او در آثار نمایشی یونان قدیم سه حماسه یافته بود که به همراهی موسیقی اجرا می شد.

از آنجا نتیجه گرفت که تراژدی های یونانی به صورت رسیتاتیف یعنی کلامی که با موسیقی همراه می شود، خوانده می شده. این نظریه مورد توجه گروه نوازندگانی که در دربار کنت باردی جمع شده بودند، قرار گرفت.
کنت باردی برای احیای شیوه قدیم یونان که مورد توجه آن زمان بود موسیقیدانان را مامور کرد تا نمایشی همراه موسیقیDramma per Musica بسازند اما از آنجا که این گروه سه نفری هیچگونه نمونه ای از تئاترهای یونانی در دست نداشتند تصور کردند که نمایش های قدیم تماماً به آواز خوانده می شده است. در حالی که آواز یا ساز یا گفتار دسته جمعی فقط به طور فرعی در تئاتر اجرا می شده و ربطی به مکالمه تئاتری نداشته است.