انقلاب گینه

انقلاب گینه

نویسنده: آمیلکار کابرال
مترجم: سهراب معینی
ناشر: یاشار
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 173
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1358 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : نو

مروری بر کتاب

جنگ استقلال گینه بیسائو به درگیری‌های مسلحانه برای استقلال این کشور اطلاق می‌شود که در سال‌های ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۴ در گینه پرتغالی وجود داشت. این جنگ هنگامی که پرتغال، پس از انقلاب میخک سال ۱۹۷۴، استقلال گینه بیسائو را به رسمیت شناخت به پایان رسید.

اولین فعالیت اصلی حزب آفریقایی استقلال گینه و کیپ ورد (PAIGC) در سوم اوت ۱۹۵۹ انجام شد. این حزب کارگران اسکله بیسائو را به اعتصاب فراخواند. پلیس استعمار اعتصاب را به شدت سرکوب کرد و بیش از ۵۰ نفر را به قتل رساند، این حادثه به عنوان قتل‌عام پیدیگویتی شناخته شد، قتل‌عامی که باعث شد حمایت مردمی از حزب آفریقایی استقلال گینه و کیپ ورد بیشتر شود.

تا سال ۱۹۶۰ تصمیم بر این بود که مقر فرماندهی این حزب برای کسب آمادگی جهت ورود به مبارزه مسلحانه علیه نیروهای استعمار گر به کوناکری در جمهوری گینه (گینه سابق فرانسه) منتقل شود. در ۱۸ آوریل ۱۹۶۱، حزب استقلال گینه و کیپ ورد همراه با جبهه آزادیبخش موزامبیک، جنبش خلق برای آزادی آنگولا-حزب کار از آنگولا، جنبش آزادی سائوتومه و پرنسیپ، کنفدراسیون سازمان‌های ملی‌گرای مستعمره پرتغال را در مراکش تشکیل دادند. هدف از این اقدام اتحاد جنبش‌های آزادی‌بخش در مستعمره‌های پرتغال بود.

جنگ در گینه با نام «ویتنام پرتغال» نیز شناخته می‌شود. حزب مارکسیست آفریقایی برای استقلال گینه و کیپ ورد یا PAIGC، به عنوان اصلی‌ترین نیروی جنبش شورشیان انقلابی بومی، به خوبی آموزش دیده، به خوبی رهبری و تجهیز شده بود و پشتیبانی قابل توجهی را از طرف کشورهای همسایه مانند سنگال دارا بود. جنگل‌های گینه و نزدیکی متحدان این حزب به مرز، مزیت قابل توجهی را در برتری تاکتیکی در حملات مرزی و جنگ چریکی برای آن‌ها ایجاد می‌کرد.