طالبوف در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی زندگی می‌ کرد و از نخستین افرادی بود که به نوگرایی و تجدد در ایران علاقه نشان داد. او با نگارش کتاب‌ ها و رساله‌ های مختلف، افکار جدیدی را در زمینه‌ های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی مطرح کرد و از این رو به عنوان یکی از پیشگامان بیداری فکری در ایران شناخته می‌ شود.

نویسنده ر این کتاب به تجزیه و تحلیل آثار و افکار طالبوف پرداخته و تأثیرات وی را بر جامعه ایرانی و بخصوص در جنبش مشروطه مورد بررسی قرار می‌ دهد. وی با استفاده از منابع مختلف و تحلیل آثار طالبوف، به خواننده نشان می‌ دهد که چگونه این اندیشمند تلاش کرده است تا با استفاده از مفاهیم و نظریات جدید، به اصلاحات اجتماعی و سیاسی بپردازد و به طور کلی جامعه ایران را به سمت ترقی و پیشرفت هدایت کند.

میرزا عبدالرحیم طالبوف تبریزی (۱۲۵۰ ه.ق. کوی سرخاب تبریز - اواخر ۱۳۲۸ یا اوایل ۱۳۲۹ ه.ق. تمرخان شوره داغستان) از روشنفکران پیش از مشروطیت است.عبدالرحیم پسر ابوطالب نجار تبریزی در ۱۲۵۰/۱۸۳۴ در محله سرخاب تبریز زاده شد. به گفته خودش پدرش ابوطالب و پدربزرگش استاد علی مراد حرفه نجاری داشته‌اند.

گفته‌اند عبدالرحیم در شانزده سالگی به تفلیس رفت و به تحصیل زبان روسی پرداخت و مقدمات دانش جدید را فرا گرفت و با جنبش‌های آزادیخواهی و آرای نویسندگان سوسیال دموکرات و ادبیات روسی آشنا شد و مدتی بعد در تمرخان شوره (بویناکسک کنونی) مقر حکومت داغستان مقیم شد و به مقاطعه‌کاری راه‌های قفقاز پرداخت و سرمایه کافی اندوخت و در آن شهر ازدواج کرد.

او در دوره تحرک فرهنگی و سیاسی قفقاز پرورش یافت و از دانش و فرهنگ سیاسی جدید تأثیر پذیرفت و از پنجاه و پنج سالگی به نوشتن آثار خود پرداخت و اعتبار و احترام بسیار یافت، تا آنجا که به علت نوشتن مقالاتی در ترویج افکار اجتماعی و سیاسی جدید و تبلیغ آزادی و حکومت قانون و همچنین نشر علوم طبیعی به زبان ساده فارسی در ایران نزد رجال ترقی‌خواه و روشنفکران زمانه محبوبیت بسیار حاصل کرد .در ۱۲۸۵/۱۹۰۶ در دوره اول مجلس شورای ملی از تبریز به نمایندگی انتخاب شد، اما با آنکه نمایندگی را پذیرفت به تهران نیامد و در شهر تمرخان شوره ماند تا در هفتاد و نه سالگی درگذشت....

بدترین نوع حکومت مطلقه این است که اداره کشور بر اصول سنن قدیمی و آیین کهنه قرار دارد و اجرای دولت به اراده و دلخواه فرمانروایان است. کشورهایی مانند ایران، عربستان و افغانستان. در ایران حکومت ها را می فروشند، مالیات ها را به اجاره می دهند، هر کس برای خود حقی می تراشد، بیرون از دایرهء اختیاراتش ریاست می کند، مظلومین به کشورهای بیگانه مهاجرت می نمایند… خلاصه اینکه روح حکومت های مطلقه ظلم است و خودسری و حرکات وحشیانه.

با بر افتادن یا مرگ ستمگری، ستمگری دیگر جای او را گرفته و رشتهء بیدادگری را امتداد داده است. به گفتهء یکی از فیلسوفان: گوشه نشینیِ خردمندان و قدرت بی خردان و ارازل از آثار حکومت مطلقه است… و نیز گوید: چقدر سلاطین مقتدر بی شعور از سوء استعمال ریاست ظالمانه، جان و ملل تبعه خود را به هدر تلف نموده و چنان پنداشته اند که خود دائم الحیات هستند….

خصلت امپریالیسم و توسعه طلبی روسیه از آغاز حرص زمین خوارگی بود. روسیه در سیر عمومی توسعه طلبی خویش، به هر منطقه ای که در حول و حوش خود توانست دست بیندازد، آنرا بلعید و در دولت متمرکز روسیه مستهلک گردانید. نقطه ای نیست که به زیر سلطه او درآمده باشد و مجال آزادی و استقلال یافته باشد. جنبش های ناسونالیستی را به هر کجا سبعانه[وحشیانه] سرکوب کرده است. فطرت ددمنش دولت در نظام سیاسی روسیه، خواه در حکومت "ایوان مخوف" و خواه در حکمرانی حزب_کمونیست هیچگاه تغییر نیافت. نوچگان او هر چه میخواهند بگویند. واقعیت همین است.