انتقادی و بالینی

نویسنده: ژیل دلوز
مترجم : زهره اکسیری , پیمان غلامی , ایمان گنجی
ناشر: بان
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 344
اندازه کتاب: رقعی لب برگشته - سال انتشار: 1396 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

این مجموعه متن ها که بعضی از آن ها برای اولین بار این جا منتشر شده اند. مسئله ی نوشتن: نویسنده، به قول پروست، زبانی جدید در زبان ابداع می کند که به نوعی یک زبان بیگانه است. او توانایی های دستوری یا نحوی جدیدی را آشکار می سازد. او زبان را از شیارهای مرسومش بیرون می آورد و آن را هذیانی می کند. با این حال مسئله ی نوشتن از مسئله ی دیدن و شنیدن نیز جدایی ناپذیر است: در واقع، وقتی زبانی دیگر در زبان آفریده می سود، تمام زبان به حدی (غیر نحوی)،(غیردستوری) میل می کند، یا با خارج خودش ارتباط می گیرد.

این حد خارج از زبان نیست، بلکه خارج از زبان نیست، بلکه خارج زبان است: این حد از دیده ها و شنیده هایی غیرزبانی تشکیل شده است که فقط زبان آن ها را ممکن می سازد. هم چنین یک نقاشی یا یک موسیقی وجود دارد که سرشت نمای نوشتار است، مثل اثرات رنگ ها و طنین هایی که بر واژه ها فائق می آیند. از خلال واژه هاست که می توانیم ببینیم و بشنویم. بکت از (مته کردن سوراخ ها) در زبان حرف می زد، تا (چیزی که پشت پنهان شده) دیده و شنیده شود. درباره ی هر نویسنده ای می توان گفت: او بیننده است، او شنونده است، (بد دیده شده، بد گفته شده) ، او رنگرز است، یک خیانتکار.

کتاب انتقادی و بالینی، اثری نوشته ی ژیل دلوز است که اولین بار در سال 1993 انتشار یافت. مقالات ارائه شده در این کتاب آموزنده، گواهی بر این نظر اساسی دلوز هستند که فلسفه را نمی توان جدا و مستقل از علم و هنر مورد بررسی قرار داد. نام فیلسوفان بزرگی همچون افلاطون، اسپینوزا، کانت، نیچه و هایدگر و همچنین نام چهره های ادبی برجسته ای مانند ملویل، ویتمن، دی. اچ. لاورنس، بکت و آرتو به شکلی مکرر در مقالات کتاب انتقادی و بالینی به چشم می خورند.

در این کتاب با اهمیت و باارزش، هدف بلندپروزانه ی ژیل دلوز برای برطرف کردن موانع میان هنر و حوزه های فکری نزدیک به آن، به شکلی درخشان جامه ی حقیقت به تن می کند.