مروری بر کتاب

هر چند اسلام مالکیت فردی و شخصی را در سرمایه ‏های طبیعی و صناعی نمی‏ پذیرد و مالکیت را در این امور عمومی می‏ داند، ولی اسلام مالکیت اشتراکی کار را نیز نمی ‏پذیرد؛ یعنی، طرفدار این اصل نیست که «کار به قدر استعداد و خرج به قدر احتیاج» نمی‏گوید همه ملزم‏اند که کار کنند و محصول کارشان الزاما به اجتماع تعلق دارد... پس آن مقدار از سوسیالیسم از نظر منطق و از نظر اسلام قابل توجیه است که قسمتی از سرمایه ‏ها؛ یعنی، سرمایه‏ های عمومی بالاشتراک باشد و اما کار بالاشتراک را که الزامی و اجباری باشد، هیچ‏گونه نمی‏توان از اسلام استنباط کرد، مگر این که در موارد خاص؛ یعنی، در زمین ‏های عمومی یا کارخانه‏ های عمومی، طوری باشد که کار فردی میسر نباشد و تازه اگر هم این طور باشد نه چنین است که مالکیت فردی در کار نیست، بلکه محصول بالسویه یا بالتفاوت طبق قرارداد میانشان تقسیم می‏شود و هر فردی مالک فردی سهم خود خواهد بود، پس اگر مشخصه اصل سوسیالیسم را اشتراک سرمایه بدانیم، اسلام یک مسلک اشتراکی است و اگرمشخصه اصلی آن را اشتراک در کار بدانیم، اسلام یک مسلک اشتراکی نیست.

سوسیالیسم ، گر چه در برخی از این نقاط با اسلام تلاقی دارد ، اما در نقاط بسیاری که از آنها مهمتر و عمیق تر است با یکدیگر تضاد دارند :( از نظر اساس و مبدا ،هدف گرایش و ابزارها ،شیوه ها و ویژگی ها و مشخصه ها.) اسلام صرفاً الهی است ، مصدر ان وحی آسمانی است که آیاتش محکم و از سوی خداوند حکیم خبیر تفصیل داده شده است و نقش رسالت حضرت محمد (ص) جز گرفتن آن از سوی خدا و تبلیغ بیان نیست و مردم جز شنیدن و اطاعت کردن و خوب فهمیدن و پیاده کردن حقی ندارند.

اما سوسیالیسم ،اساس آن بشری محض و مبدا آن عقل محدود انسان و تجارب نارسا و متأثر از او مکان و تحت تأثیر عوامل وراثت و محیط و امیال و گرایش های شخصی و خانوادگی و طبقاتی اقلیمی ، جنسی و دیگر عوامل مؤثر بر تفکر انسان و سلوک و شعور اوست. و اسلام گر چه هدفش تحقق بخشیدن به زندگی پاک برای مردم که از گرسنگی رهائی یافته و سیر شوند و از خوف در امان بمانند و از جهل به دانش رو کنند و بهره عادلانه خود را از سرمایه های کشورشان بگیرند ، برای راه یافتن به هدفی بالاتر از این مقاصد مادی و دنیوی نیز تلاش می کند