اسطوره ی جام مقدس

نویسنده: رابرت جانسون
مترجم: تورج رضا بنی صدر
ناشر: فرگان
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 143
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1398 - دوره چاپ: 5

مروری بر کتاب

روان شناسی کهن الگویی انسان امروز

رنج عظیم انسان امروزی ازخودبیگانگی و بی‌معنایی او در زندگی ، ناشی از شکاف عمیقی در روان اوست که مصرانه خواستار یکپارچگی و رسیدن به تمامیت است.

شکافی بین دو نیمه وجود انسان ، نیمه زنانه و نیمه مردانه وجود ، که تا این شکاف بسته نشود و وحدت در روان انسان شکل نگیرد ، رنج ناشی از آن زندگی انسان را به تباهی می‌کشد. این‌جاست که حماسه طلب و اسطوره جام مقدس همچون طریقی برای پاسخ‌گویی به آن شکل می‌گیرد. کتاب حاضر منزل‌های این طریق را می‌نمایاند و راهی نشان می‌دهد که نه فقط مرد امروزی، که زن امروزی نیز برای نیل به سرور و شادمانی واقعی و رسیدن به تمامیت باید از آن آگاه باشد.

هنگامی که دوره ی جدیدی در تاریخ آغاز می شود ، معمولا اسطوره آن دوران نیز همزمان به وجود می آید. اسطوره نگاهی گذراست به آنچه قرار است روی دهد ، و حاوی پندهای خردمندانه ای در جهت مواجهه با عناصر روان شناختی زمانه است.

در اسطوره ی پارسیفال ، که بیان چگونگی جستجوی جام مقدس است. با چنین دستورالعملی روبرو می شویم که متناسب با عصر مدرن ماست.اسطوره ی جام مقدس بر آمده از سده ی دوازدهم میلادی است. بسیاری بر این باورند که دوران مدرن ما از سده ی دوازدهم شروع می شود ; و عقاید ، رفتار و نظرهایی که ما امروز با آنها زندگی می کنیم، سرآغازشان به همان روزهایی برمی گردد که اسطوره ی جام مقدس در حال شکل گیری بود. می توان گفت که بادهای قرن دوازدهم به گردبادهای قرن بیستم تبدیل شده است.

این کدام پادشاه است که زخم برداشته؟ حاکمیت جامعه، یا اصل حاکم بر فرهنگ و خانواده ی پدرسالار، یا پادشاه درون؟ هرگاه پادشاه درون زخمی باشد ( و این نکته درباره ی پادشاه بیرون هم صادق است) ، کودک های درون نیز می گریند. کجای پادشاه زخم برداشته؟ بخش عشق و عواطف ! بخش غرایز و اشتیاق ها ! آن زنانگی عمیق !

هرگاه چون کودکی باشیم که معصومانه در بهشت زندگی می کند، به ناچار از بهشت سقوط خواهیم کرد تا در مسیر رشد گام بگذاریم. هرگاه چونان کودکی معصوم با دنیا روبرو شویم – بدین معنی که قادر به دیدن سایه ی امور و اشیا نباشیم – از همان جا زخم بر می داریم. به دیگر سخن، معصومیت ما از همان نقطه مورد تجاوز قرار می گیرد و رنج نشئت گرفته از آن زخم، دروازه های فرآیند رشد فردیت را به روی ما می گشاید. هر زخم، همچون رحمی، آبستن یک تولد تازه است ; تولد انسانی تازه، انسانی که یک گام از معصومیت کودکانه دورتر شده و همزمان یک گام دیگر به کمال آگاهی نزدیک شده است. اگر این مسیر به درستی طی نشود، دیگر به کمال آگاهی نزدیک شده است. اگر این مسیر به درستی طی نشود.اگر زایمان به سلامت صورت نگیرد، آن گاه این زخم چرکین همواره با ما خواهد بود و مُهر و نشان خود را در همه ی عرصه های زندگی ما خواهد نشاند.