در زندگی سیاسی، ملکم دلالی برای استعمارگران و مستعمره‌چیان غرب بشمار می‌رفت و گاه خود جای آنان را می‌گرفت، از آنان پشتیبانی می‌نمود و نظریات و عقایدشان را به عنوان "خیرخواهی" به دولت ایران تحمیل می‌کرد. به طوری که هم امروز مورخین اروپایی در تمجید و تحسین او می‌نویسند: "ملکم‌خان سالیان دراز منافع کشور خود را با منافع دولت انگلیس یکی می‌دید و در رفع مشکلات ایران با عقاید سالیسبوری توافق کامل داشت.

در زمان حیاتش نیز فرنگیانی از او به عنوان نابغه و غیره یاد کردند که معتقد بودند "انگلستان و انگلیسی‌ها تنها طرفداران حقیقی مسلمانان به‌شمارمی‌آیند." و ملکم آنان را در این راه یاری می‌داد.

به عبارتی فاجعه به عنوان امری اجتماعی این بار به امری فردی تبدیل شده، در نتیجه دامنه برخورد با آن از حوزه عمل اجتماعی به حوزه فردی کشیده شده است. در این حالت چند اتفاق تازه رخ می دهد. اول آنکه هر کس برای فرار از فاجعه به دنبال راه چاره ای برای خویش یا حداکثر اعضای نزدیک خانواده خویش می گردد. عمل اجتماعی به یک عمل فردی تبدیل شده است. از سوی دیگر همین افراد هرگونه ارتباط مابین نقش خویش در کاهش ابعاد فاجعه در جامعه را انکار کرده، آن را جزیی از وظایف دولت به شمار می آورند.

آنها به شرکت در فعالیت جمعی در حیات اجتماعی علاقه چندانی نشان نمی دهند یا آنکه حوزه جغرافیایی این عمل اجتماعی را تنها در حد نزدیک ترین اعضای خانواده خود در نظر می گیرند تا پیشگیری از امر فاجعه آمیز به تمامی برعهده دولت به عنوان امر مسلط نهاده شود. افراد به نجات خویش فکر می کنند.البته این نوع نگاه به دولت به شکل تاریخی حیطه قدرت دولت در جامعه ما نیز بازمی گردد.

شکل پدرسالار حکومت در طول تاریخ، این توانایی را به امر مسلط داده که هر کاری خواسته انجام داده، پس نتیجه این بی اعتمادی در خود تاریخ هم نهفته است. شاید از این رو است که برخورد با امر فاجعه آمیز در چنین جوامعی همواره برای دولت ها به مثابه بلایی سهمگین به نظر می آمده است.