Name: از سیدضیاء تا بختیار ؛ دولت های ایران از کودتای سوم اسفند 1299 تا بهمن 1357
Brand: جاویدان
Availability: OutOfStock

درحال حاضر موجود نمی باشد

از سیدضیاء تا بختیار ؛ دولت های ایران از کودتای سوم اسفند 1299 تا بهمن 1357

موجودی: درحال حاضر موجود نمی باشد
مدل: 182816 - 111/8
وزن: 1.30kg

جاویدان

براساس 0 نظر. - نوشتن نظر

0 ریال

تعداد

اطلاع از در دسترس شدن

افزودن به لیست دلخواه مقایسه این کالا

توضیحات
نظرات

از سیدضیاء تا بختیار

نویسنده: مسعود بهنود
ناشر: جاویدان
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 970
اندازه کتاب: وزیری گالینگور - سال انتشار: 1366 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو ؛ برخی سطور اکثر صفحات کتاب علامت گذاری شد

مروری بر کتاب

مصور

دولت های ایران از کودتای سوم اسفند 1299 تا بهمن 1357

…باری کتاب حاضر نه کتاب تاریخی مأخذ و مرجع است که رویدادها را یکایک و تمام و کمال ثبت کرده باشد و نه «تاریخ» به معنای دقیق آن…
از سید ضیاء تا بختیار تنها گزارشی‏ست از دوران ۵۷ ساله…مسعود بهنود در مقدمه کتاب گفته است این کتاب را به عنوان یک سند تاریخی ننوشته بلکه یک روایت تاریخی است از زمان روی کار آمدن رضا خان تا سال 57 و حدود 100 فردی که در راس قدرت قرار گرفته اند.

«تاریخ‌نویسی» بهنود با کتاب نامدار «دولتهای ایران: از سیدضیا تا بختیار» آغاز می‌شود و موفقیت و استقبال بی‌نظیر از این کتاب ، این رسانه‌نویس را مشتاق به تاریخ‌نویسی می‌کند. مشخص نیست این علاقه خود بهنود به داستان‌سرایی بوده یا نتیجه ایراد گرفتن‌های وقت و بی‌وقت «تاریخ‌دانان» از صحت تاریخی مطالب «از سیدضیا تا بختیار». به هر حال هرچه بوده، به نظر می‌رسد که در طول سالیان، نویسنده که از ابتدا هم حوصله جر و بحث نداشته ترجیح می‌دهد به جای آنکه «کتاب تاریخی» بنویسد، «داستان تاریخی» بیافریند.

تا هر جا هم کسی خواست ایراد بگیرد به راحتی بشود گفت این یک داستان است که از واقعیت‌های تاریخی ایران استفاده کرده نه یک کتاب علمی تاریخی. خلاص!مسعود بهنود در مقدمه کتاب گفته است این کتاب را به عنوان یک سند تاریخی ننوشته بلکه یک روایت تاریخی است از زمان روی کار آمدن رضا خان تا سال 57 و حدود 100 فردی که در راس قدرت قرار گرفته اند. «تاریخ‌نویسی» بهنود با کتاب نامدار «دولتهای ایران: از سیدضیا تا بختیار» آغاز می‌شود و موفقیت و استقبال بی‌نظیر از این کتاب (از سال 1367 تاکنون این کتاب بیش از دوازده بار تجدید چاپ شده)، این رسانه‌نویس را مشتاق به تاریخ‌نویسی می‌کند.

مشخص نیست این علاقه خود بهنود به داستان‌سرایی بوده یا نتیجه ایراد گرفتن‌های وقت و بی‌وقت «تاریخ‌دانان» از صحت تاریخی مطالب «از سیدضیا تا بختیار». به هر حال هرچه بوده، به نظر می‌رسد که در طول سالیان، نویسنده که از ابتدا هم حوصله جر و بحث نداشته ترجیح می‌دهد به جای آنکه «کتاب تاریخی» بنویسد، «داستان تاریخی» بیافریند. تا هر جا هم کسی خواست ایراد بگیرد به راحتی بشود گفت این یک داستان است که از واقعیت‌های تاریخی ایران استفاده کرده نه یک کتاب علمی تاریخی. خلاص!