مردم ایران و فرهیختگان جهان م. ا. به آذین را، به عنوان متفکری سر‌شناس، مترجمی نامدار، نویسنده‌ای توانا، روزنامه نگاری برجسته، از بنیان گذاران کانون نویسندگان ایران و شورای نویسندگان و هنرمندان ایران و فعال اجتماعی می‌شناسند؛ اما او در عین حال همسر و پدر سه دختر و دو پسر هم بود.

یکی از دو پسر او ؛ زردشت در سال ۱۳۴۳ به قصد ادامه تحصیل ایران را ترک کرد. ساعت ۵ صبح روز ۲۴ بهمن ۱۳۴۳ از فرودگاه مهر آباد تهران با مشایعت پدر و مادر و خواهران و برادرم و تنی چند از خویشان و دوستان، خاک ایران را به سوی آلمان غربی ترک می‌گویم. هوا ابری و بارانی است و باران اشک‌های مادر و خواهرانم نیز بدرقه راهم می‌شود.

صدای لرزان به آذین موقع خداحافظی که فقط می‌گوید: «مرد باش» در گوشم طنین می‌اندازد. «بعد‌ها زردشت اعتماد‌زاده نامه‌هایی را که پدر در فاصله سال‌های بین ۱۳۴۳ تا ۱۳۵۷ به او نوشته بود در کتابی به نام» از خواب تا بیداری منتشر کرد.

این جا زندگی با پیشرفت‌ها و تنگناها و با فراز و نشیب‌های تند و گیج کننده‌اش، با پیروزی‌ها و سوگواری‌هایش، جریان دارد .صحنه چنان زود عوض می‌شود، و باز این مردم عجیب سرسخت در عین نرمی و فرمانبری، با نیروی عظیم زندگی که ریشه در اعماق تاریخ دارد، جای خالی افتاده‌ها و کشته‌ها و از میدان به در رفته‌ها را پر می‌کنند و پیش می‌روند ...کارها در پیش است که به دست همین مردم محروم، با انضباط و ولنگار، متعصب و آگاه به صورت غریزی، و پایدار و شکیبا مانند سنگ زیرین آسیا، صورت خواهد گرفت .بی من، که افسوس در پایان راهم...

این مجموعه، نامه‌هایی است که "محمود اعتمادزاده "(م.ا.به آذین) نویسنده و مترجم ایرانی برای فرزندش، زرتشت، طی سال‌های 1358 تا 1378ن گاشته است (دکتر زرتشت اعتماد زاده، در دهم دی ماه 1378در فرانسه درگذشت) .

به آذین می‌گوید: بررسی‌هایی گرته‌وار از حوادث ایران، اوضاع جهان، زندگی خانواده و مردم در جنگ، و به ویژه تصویرهایی از چهره رو به درون خودم در این نامه‌هاست که می‌تواند کنجکاوی را برانگیزد و نموداری از آنچه به آذین از خوب و بد و پسند و ناپسند، بر خود گمان می‌برد در اختیار بگذارد.بدین سان، در مجموع و بی آن که به جزئیات پرداخته شود، پدری را می‌بینید که برای پسر دور مانده و اکنون پسرهایی در هر گوشه و کنار خود را به تصویر می‌کشد .