پس از انقلاب نظامیان مصری، مردم تمامی کشورهای عربی به ویژه عراق، می خواستند در کشورشان یک انقلاب ضد انگلیسی صورت گیرد. زیرا از زمان استقلال ظاهری عراق تا سال 1958 اکثر کابینه ها وابسته به انگلستان بودند، ملک فیصل اول در هشتم سپتامبر 1933، با تزریق یک آمپول زیر جلدی درگذشت.

فرزندش ملک غازی نیز در جریان یک تصادف ساختگی اتومبیل در آوریل 1939 کشته شد و فرزند خردسالش فیصل دوم در حالی که چهارسال بیشتر نداشت به پادشاهی رسید. اما تمام امور کشور در دست «امیر عبدالاله» دایی فیصل و نایب السلطنه و نخست وزیر انگلوفیل مانند نوری سعید و دیگران افتاد.

با آنکه در ماه می 1953، پادشاه به سن رشد رسید و تاجگذاری کرد اما تمام امور سیاسی و نظامی در دست عبدالاله بود که در این مرحله در سمت ولیعهدی ملک فیصل دوم بود. پادشاه در نوجوانی درون قصر سلطنتی با دیدن فیلم های وسترن و بازی با اسباب بازی های گران قیمت زندگی را می گذرانید و تجربه سیاسی نداشت و احکام به نام او صادر می شد. افسران عراقی و ملیون این کشور با وجود پایگاه های نظامی انگلیسی «حبانیه» و «شعیبه» ناراضی بودند. به ویژه آنکه در اکتبر 1955، عراق به پیمان نظامی بغداد ملحق شد و این کشور را به تکیه گاه نظامی دولت های غربی در می آورد.

از آنجایی که ژنرال قاسم می خواست که یک دولت وحدت ملی تشکیل دهد، بنابراین در اولین کابینه که در 18 ژوییه 1958 تشکیل گردید، از ملیون، دکتر «ابراهیم کبه» از حزب استقلال، «فواد الرکابی» از حزب بعث، «خالد نقشبندی» از اکراد و از دیگر گروه های سیاسی نیز در کابینه شرکت داشتند. ژنرال قاسم به عنوان نخست وزیر و رییس شورای فرماندهی انقلاب و فرمانده کل قوا معرفی شد و سرهنگ عبدالسلام محمدعارف معاون نخست وزیر و وزیر کشور گردید. در رژیم جدید جمهوری، ژنرال «نجیب الربیعی» در پست ریاست شورای جمهوری قرار گرفت که مقامی تشریفاتی بود.

بلافاصله رژیم جدید به وسیله دولت های خارجی به غیر از اردن که ملک حسین، پسر عموی شاه کشته شده بود به رسمیت شناخته شد، از جمله ایران که در آن زمان سپهبد باتمانقلیچ سفیر ایران در بغداد بود، رژیم قاسم را بعد از چهار روز به رسمیت شناخت. از آنجایی که ژنرال قاسم طی اعلامیه ای خروج کشور جمهوری عراق را از پیمان نظامی بغداد که یک قرارداد ضد شوروی بود، اعلام کرد، دولت شوروی اولین کشوری بود که به این دولت نوپا کمک اقتصادی و نظامی کرد.