اختلافات مرزی و سیاسی جمهوری خلق چین با جمهوری هند ؛ سلفون

اختلافات مرزی و سیاسی جمهوری خلق چین با جمهوری هند

نویسنده: عباس شیرزادی آهودشتی
ناشر: مولف
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 399
اندازه کتاب: وزیری سلفون - سال انتشار: 1353 - دوره چاپ: 1 

کمیاب - کیفیت : درحد نو ~ نو

مروری بر کتاب

چین دارای اختلافات ارضی فعالی با هند در طول ۶۴۰۰ کیلومترمرز خود را این کشوردر منطقه هیمالیا ست. در برجسته ترین مورد از این اختلافات ، چین ادعا می کند که استان آروناچال پرادش به طول ۸۳،۷۴۳ کیلومتر مربع،در شرق هند متعلق به این کشور است ، در مقابل هند ها هم ادعا می کنند چین به طور غیرقانونی منطقه آکسای چین به طول ۳۷،۲۴۴ کیلومتر مربع، در مرز جامو و کشمیر در شرق این کشور را تحت کنترل خود دارد.

هند و چین در هیمالیا دارای مرز مشترک و اختلافی دیرین بر سر آن هستند ویکدیگر را مقصر می‌دانند. چین 90 هزار کیلومترمربع در منطقه شمال شرقی هند را تحت کنترل دارد. بنا به ادعای مقامات دهلی‌نو، چین 38 هزار کیلومترمربع از قلمرو هند در بخش اعظم منطقه متروک آکسایی‌چن در رودخانه کاراکاش را که زمانی مسیر تجارت بوده و دارای اهمیت استراتژیک است، اشغال کرده است.

در سال 1914 کنفرانسی بین بریتانیا و هند در شهر شیملای ایالت هیماچال پرادش این کشور به منظور حل اختلافات مرزی در منطقه هیمالیا برگزار شد. دولت استعماری بریتانیا خط مرزی مک‌ماهون را که بین هند و تبت تقسیم شده بود، ترسیم کرد. نمایندگان چین در این کنفرانس ضمن خودداری از امضا یا به رسمیت شناختن این توافق پذیرفتند که تبت توسط چین اداره شود. بنابراین تبت حق سازش با کشور دیگری به دست نیاورد. هند پس از استقلال در سال 1947،‌ خط مک‌ماهون را به رسمیت شناخت. با این حال، پس از کنترل تبت توسط چینی‌ها در سال 1950، این خط به موضوع اختلاف برانگیز میان دو کشور باقی مانده است. چین خط مک‌ماهون را غیرقانونی، استعماری و سنتی و هند آن را یک مرز بین‌المللی می‌داند.

در طول نیم قرن گذشته، هند و چین بیش از 20 بار برای حل و فصل این اختلاف مذاکره کرده‌اند، اما توفیق چندانی حاصل نشده است. این دو کشور در سال 1962 به دلیل اختلاف مرزی در ایالت آندرا پرادش در شمال شرق هند که دارای جمعیت بزرگی از تبتی‌هاست، با هم جنگیدند که به شکست هند منجر شد.

جنگ هند و چین جنگی بود که در سال ۱۹۶۲ بین دو کشور هند و جمهوری خلق چین روی داد. بهانهٔ آغاز جنگ مناقشه‌های مرزی دربارهٔ منطقهٔ اقصی در هیمالیا بود ولی موارد دیگری در این امر نقش داشتند. پس از اینکه هند در سال ۱۹۵۹ به چهاردهمین دالایی لاما پناهندگی داد درگیری‌های مرزی خشونت‌باری بین دو کشور صورت گرفت. در پاسخ به این درگیری‌ها هند به استراتژی‌ای موسوم به «سیاست رو به جلو»[الف] روی آورد که در آن هند روی مرزش با چین تعدادی برج دیده‌بانی ساخت. برخی از این برج‌های دیده‌بانی شمال خط مک‌ماهون (مرز بین هندوستان و چین است که در سال ۱۹۱۴ با توافق چین، تبت و بریتانیا تعیین شده بود) قرار داشتند. خط مک‌ماهون بخش شرقی خط کنترل واقعی بود که نخست‌وزیر جمهوری خلق چین چو ان‌لای در ۱۹۵۹ آن را مرز مؤثر کشورهای هند و چین دانسته بود.

پس از آنکه مذاکرات سیاسی دربارهٔ حل اختلافات در مرز ۳٬۲۲۵ متری دو کشور در هیمالیا به در بسته خورد، چین در ۲۰ اکتبر ۱۹۶۲ و همزمان با بحران موشکی کوبا دست به حملاتی همزمان در لداخ و آنسوی خط مک‌ماهون زد. نیروهای چینی در هر دو جبههٔ جنگ بر نیروهای هندی غالب آمدند و رزانگ لا ‏(en)‏ در جبههٔ غربی و تاوانگ در جبههٔ شرقی را اشغال کردند. جنگ در نهایت در ۲۰ نوامبر ۱۹۶۲ با اعلان آتش‌بس از سوی چین و بیان این امر پایان یافت که چین به «خط کنترل واقعی» اش باز خواهد گشت.

عمدهٔ درگیری‌های جنگ در شرایط سخت کوهستانی و ارتفاع بالای ۴٬۰۰۰ متر صورت گرفت. در این جنگ همچنین هیچ‌یک از دو طرف از نیروهای هوایی یا دریایی خود استفاده نکردند.

از زمان درگیری های خونین مرزی بین دوکشوردر سال ۱۹۶۲ به این سو درگیری دیگری در طول مرزهای دو کشور رخ نداده است ...