آلبر کامو و آندره مالرو

نویسنده: آلبر کامو , آندره مالرو 
گردآوری : سوفی دوده
مترجم: شبنم سنگاری
ناشر: کتاب پارسه
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 200
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1397 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

نامه ها و متون دیگر

مکاتبات کامو و مالرو کمتر از مکاتبات او با لویی گوییو، رنه شار یا روژه مارتن دو گار است، اما با این حال، حکایت از رابطه پیچیده ای دارد که به خوبی توان تاب آوردن در برابر مجادلات روشنفکران و خشونت تاریخی «قرن وحشت» را داشت. اگر چه خلق وخوی این دو مرد کاملا متفاوت بود و خط سیر سیاسی و ادبی شان، جز در زمان جنگ، کاملا همسو نبود و پس از جنگ هر یک راه خود را رفتند، اما این نامه ها نشان می دهد که آن ها در مسائل اساسی با هم هم عقیده بودند؛ وفاداری و روشنفکرانه و صداقتی که رویدادهای سیاسی و زندگانی هیچ گاه نتوانست ارزش ها و تعهدات مشترک را، که به گفته مالرو، به راستی «مایه مباهات هر دوشان بود»، زایل کند....

سنت نامه‌نگاری ادبی، در تاریخ ادبیات و نوشتار بشری ریشه دارد. در دل نامه‌های رد و بدل شده میان طرفین، گاه می‌توان نکاتی چنان برجسته و مهم را یافت که چه از جنبۀ تاریخ‌نگاری و چه از منظر ادبی، در هیچ یک از آثار طرفین به تنهایی کشف نخواهد شد.

آلبر کامو و آندره مالرو، هر دو از چهره‌های برجستۀ ادب و فرهنگ فرانسه و حتی سراسر جهان در قرن بیستم به حساب می‌آمدند. کامو به نوعی در آغاز کار خود را وام‌دار اندیشۀ مالرو می‌دانست، اما هر چه زمان جلوتر رفت، تمایزات میان تفکرات و رویکردهای این دو بیشتر نمود پیدا کرد. در اواسط قرن بیستم بود که کامو نسخه‌ای از کتاب «سیزیف» را به مالرو تقدیم کرد که در ابتدای آن سپاسگزاری چشمگیری از او صورت داده بود. اما این روند پایدار نماند و ده سال بعد، وقتی نسخه‌ای از «عصیانگر» را برای مالرو ارسال کرد، جملاتی رسمی جای آن سپاسگزاری شورانگیز را گرفته بود.

کتاب ؛ نامه نگاری هایی است که بیش از ۱۵ سال بین آندره مالرو و آلبر کامو جریان داشت. نخستین نامه در ۳۰ اکتبر ۱۹۴۱ نوشته شده و گمان می رود آخرین نامه کوتاه نیز در سال ۱۹۵۹ به قلم آلبر کامو نوشته شده باشد. طی این مدت، کامو به همان «نویسنده برجسته »ای بدل شد که مالرو از نخستین باری که دست نویس «بیگانه» را خواند آن را احساس کرده بود: عضو فعال گروه تئاتر دوتراوای الجزیره و اندیشمندی متعهد که تمام دنیا او را خواهد شناخت.

مالرو نیز به گلیسم پیوست. او را می توان از مبلغان الهام بخش این اندیشه سیاسی به شمار آورد. در سال ۱۹۳۳ هنگامی که جایزه گنکور از ژانر داستانی دور می شد تا به آثاری در زمینه هنر اختصای یابد، کامو خود را با اشتیاق وقف تئاتر می کرد؛ چیزی که مالرو با آن بیگانه بود.

36 نامه، دیدارها و تبادل نظرها، برای گذر از «تحسین» و رسیدن به واژه «دوستی». احترام و توجه متقابلی که در این نامه نگاری ها و نوشته های کامو و مالرو به چشم می خورد حاکی از نقش کلیدی آن ها در تکوین مقاله نویسی و ادبیات است.