آدم در الست

آدم در الست

نویسنده: محمدرضا جوادی
ناشر: دفتر نشر فرهنگ اسلامی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 216
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1375 - دوره چاپ: 2

مروری بر کتاب

و آنگاه که حضرت باری به آدم نگریست بزم طرب ملائک متحیر را به نزول ذکر "تبارک الله احسن الخالقین" به عشرتی مفتون کننده آراست. آنچه بود تنها نجوای ملائک بود. آنگاه امر به سجده فرمود. آدم از این مقام شرم نمود و قطره ی حیا بر دل وی افتاد. همه ی فرشتگان صف در صف در برابر او سجده کردند مگر یکی که ابا نمود. ترسی موهش از این عناد و تکبر و طغیان بر ملائک مستولی شد. او کیست که سجده نمی کند؟

پاره ای گفتند : او اقرب مقربان است ابلیس نام دارد. و در اینجا بود که آدم نخستین عصیان را دید و آن را آموخت. آدم با دقت به این صحنه نگریست و آن را ضبط کرد تا برای اولادش به میراث گذارد. چگونه در مقابل خداوند طغیان کنیم؟

آدم از وقتی از جبر و جبروت و جباری به بهشت آمده بود احساس اختیار می کرد. اصلا همه چیز معنای دیگری داشت. او خود می توانست تصمیم بگیرد و انتخاب کند. آدم و حوا در بهشت بودند و ترنم "الحمدالله" سر می دادند. همه چیز برای آنها مهیاست ...

در قسمتی از جغرافیای بهشت محدوده ای وجود داشت که اندکی بعد تاریخ آدم و بنی آدم را بر هم زد. در ان محدوده درختی بود که سنت پروردگاری "لا تقربا هذه الشجره" حکم پرهیز از آن را به آدم می داد. آدم می اندیشید به یاد می آورد که در زمان ورود به بهشت خداوند دو بار مجوز تام و تمام استفاده از بهشت را داده بود و بلافاصله دو بار او را از نزدیک شدن به آن درخت نهی تنزیهی فرموده بود.

تاریخ آفرینش می رفت تا نخستین رویارویی خسمانه و ستیزه جویانه ی آدمی و شیطان را پس از راندگی شیطان از قرب ببیند. هول و هراس در عرش بپا شد. هیجان در فرشتگان به اوج رسیده بود. چشمها یکی به سوی بهشت و آدم بود و دیگری به سوی خدا. همه دعا می کردند که آدم سر بلند بیرون آید.

... شیطان رفت رقص کنان پر کشید و از انجا گریخت و ...

از آن سوی ، آدم و حوا دم به دم به درخت نزدیک تر می شدند. می دویدند و می دویدند و نمی دانستند که آن درخت چه سرنوشت هولناکی را برای آنان مهیا ساخته است.

... و سوزشی وحشتناک در خود احساس کردند. گویی توده ای مذاب بر آنها فرود آمده است. تند بادی سخت موحش بر آنها وزیدن گرفت. آدم و حوا به هراس افتادند. از سوزش درون و غرش بیرون بر پای بند نبودند. اینک زشتی ها آشکار شده بود و ایشان را توان دیدن آن پلیدی ها نبود. آدم و حوا وحشت زده در جستجوی یافتن پوششی بودند تا خود را بپوشانند ...